acrylverf op diverse materialen, c. 350 x 350 x 40 cm.
Tot 11 juni 2023 24/7 te zien vanaf het trottoir
Vrijdag 26 mei, 20 uur: Avond met Inge Aanstoot

website van Inge Aanstoot

Inge Aanstoot kijkt naar het verleden van Rotterdam, via portretten van markante mensen van toen. Die fascineren haar. Ze brengt hen samen in een 3D kijkdoos vol verhalen met thema’s als immigratie, ‘Noord’ en ‘Zuid’, rijk en arm, rolmodellen en genderissues, oude gebouwen en nieuwe, bombardement en Wederopbouw.

Inge Aanstoot: Geschichten

Deze monumentale installatie van Inge Aanstoot heet ‘Geschichten’, ‘geschiedenissen’ – met een ‘n’. Meervoud dus: ‘de’ geschiedenis bestaat immers niet. Er is alleen ‘het verleden’ – en verschillende verhalen daarover. Geen daarvan het ‘ware’ verhaal. Het is maar hoe je terugkijkt, en vanuit welke invalshoek. Economen, waterbouwkundigen, of sociologen vertellen ieder eigen verhalen over Rotterdam; en wij, nu, vertellen waarschijnlijk heel andere verhalen over Rotterdam-in-de-20^e eeuw dan Rotterdammers in 2123 zullen doen. Geen van alle ‘het’ verhaal, maar allemaal even interessant.

Inge Aanstoot (Rotterdam, 1987) studeerde in 2009 af aan de Willem de Kooning Academie. Ze werkt vanuit haar fascinatie voor de tijd achter ons, voor plekken van toen, en voor mensen-toen-en-daar. Ze is ook geïnteresseerd in het perspectief van waaruit mensen-van-nu terugkijken. Bij DE RUIT vertelt ze – als kunstenaar – over Rotterdam: over leden van haar eigen familie, over de Maashaven, over de Veerhaven in het Scheepvaartkwartier, en over een café bij de toenmalige Wijnhaven.

Guus Vreeburg van DE RUIT is kunsthistoricus, met weer heel andere verhalen over dat café. Het zat in een sleets pand uit de 17^e eeuw, hoek Wijnstraat/Vischsteeg: ‘Café J.A. Castelijns-Mientjes’ heette het. Tijdens het bombardement in mei 1940 werd het verwoest. Sinds kort staat daar studentenhotel Our Domain, dat de oude Wijnstraat doormidden knipt. Die plek fascineerde hem, en hij begon concrete gegevens te verzamelen, ‘harde’ feiten, als basis voor zíjn verhalen; als wetenschapper, zo objectief mogelijk. Heel anders dan de associatieve aanpak van Inge Aanstoot. ‘Geschichten’ bij DE RUIT is een kijkdoos: haar kijk op het verleden.

 

Inge Aanstoot: kijkdoos voor op

… Lees Meer

 

 

 

Linnen garens in linnenbinding; c. 320 x 355 x 55 cm.
Tot 26 maart 24/7 te zien vanaf het trottoir
Vrijdag 24 maart, 20 uur: Avond met Theo Rooden

website van Theo Rooden

Theo Rooden. A Gauzy Gaze (2023)

Een van onze buren noemde het “Prachtig! Een van de mooiste installaties hier ooit!”
Sommigen vragen “Hangt hier nou tóch vitrage achter de ruiten?”
Een vriendin vindt het maar niks: zij wordt “stik onrustig van de rust van zijn werk.”

Theo Rooden kan níet anders: hij is als kunstenaar wever, en weven is recht! A Gauzy Gaze, noemde hij uiteindelijk deze installatie, speciaal voor DE RUIT. Een blurry blik, een vervagende kijk. Vitrage? Dat dus níet. Het is anders, meer autonoom.

Kijk maar

Theo Rooden ontwikkelde deze monumentale 3D installatie uit open geweven, transparante banen linnen, in subtiele kleuren. Die banen zijn twee-aan-twee kruiselings door elkaar geweven, tot vier textiele doosvormen. Die blijven individueel herkenbaar, maar vormen tegelijkertijd ook één groot driedimensionaal gebaar.

Dat bedekt een groot deel van de ruiten van DE RUIT, maar aan weerskanten blijft een strook onbedekt. Dat grote gebaar gedraagt zich heel anders dan vitrage zou doen. Vitrage voegt zich naar de maten van de kozijnen. Als je goed kijkt zie je dat, waar Rooden op een aantal punten wel degelijk rekening houdt met het stramien van de glaspui, hij ten opzichte daarvan toch autonoom blijft

Het weefsel zelf is fijnzinnig: dat zie je pas goed als je er met je neus tegenaan gaat staan – tot je je stoot tegen het glas. Allereerst valt de structuur op van de scheringdraden en die van de inslagen. Normaal is textiel geweven in grote dichtheid: T-shirts, dekbedhoezen, theedoeken. Hier is het raster veel grover: vier draden per centimeter. Schering- en inslagdraden zijn veelkleurig. De tinten van de diverse draden en banen en de patronen daarin zorgvuldig op elkaar afgestemd. Toch vloeien ze nergens samen, Alle beeldelementen blijven afzonderlijk zichtbaar – tenminste: als je zorgvuldig kijkt.

  

 

Waar draden en banen achter elkaar vallen treden kleurmengingen op. De kleurtonen worden intenser naar de ruggengraden in … Lees Meer

 

 

 

Nicole Wendel en Kirstin Burckhardt (Berlijn)

mmv Max Hilsamer (camera)

videoperformance 11’20”

te zien tot en met zondag 29 januari 2023

  6 januari, vanaf 20 uur: ‘midissage’

28 januari, vanaf 20 uur: Abend mit den Künstlerinnen

 

_{^{Still uit Wind in den Füßen, Nicole Wendel en Kirstin Burckhardt}}

Wind in den Füßen

Nicole Wendel (1975) en Kirstin Burckhardt (1986), kunstenaars in Berlijn, kennen elkaar al heel lang. Ze hebben alle twee ruime ervaring met performances: “Wij werken met ons lijf”. In Wind in den Füßen werkten ze voor het eerst samen. De afgelopen jaren voerden ze talloze gesprekken over ‘vriendschap’: ze vroegen zich af hoe ver je kunt opgaan in een vriendschap, zonder daarin je zelf te verliezen: zoeken naar de juiste balans. En hoe is dat voor kunstenaars – gewend om solistisch te werken?

Die vragen speelden ook toen ze afgelopen zomer hun gesprekken daarover omzetten in een gezamenlijke performance – de eerste keer dat ze daadwerkelijk samenwerkten. Als locatie kozen ze het platte dak van een leegstaande fabriek, met de Berlijnse S-Bahn op de achtergrond; daarbovenuit een tetterblauwe zomerlucht. De performance bestaat uit een aantal korte scènes. Nu eens leidt de een de ander, dan weer duwen ze elkaar weg; soms nemen ze afstand van elkaar, of zien ze een zwerm duiven die toevallig overvliegt: individuele vogels, maar samen één groep.

 

Van Berlijn naar DE RUIT

Wendel en Burckhardt besloten van die performance een video te maken. Hij duurt ruim 11 minuten, en bestaat uit een aantal korte scènes, ieder met een eigen thema. Die video is nu te zien als projectie op de ruit van DE RUIT – levensgroot. Zo is hij zichtbaar voor voorbijgangers op het trottoir, maar ook voor de bewoners binnen. Zo betrekken de kunstenaars ook ons als kijkers bij hun heel persoonlijke zoektocht, bij hun zoeken naar balans in hun vriendschap. En wat is onze rol daarbij: word je opgenomen in die vriendschap, of blijf je buitenstaander, wordt je misschien wel voyeur?

Die vragen kwam ook bij mij op toen ik een paar maanden geleden die video voor het

… Lees Meer

 

 

_{^{Roland Sohier. De Afdaling, 28 oktober 2022}}

 

Roland Sohier bij DE RUIT

Roland Sohier tekende De Afdaling  met een decoupeerzaag. Daarmee sneed hij uit platen honingraatkarton rauwe, rafelige vormen met dik aangezette zwarte countourlijnen. Die stukken plaatste hij soms naast elkaar, soms ook voor en achter elkaar, als in een reliëf. 

Als kijker sta je oog-in-oog met twee levensgrote jonge mannen, pal naast het Inferno; boven alles uit hangt een dreigende reuzekop. Een horror scene, ontleend aan Dante’s Divina Commedia uit 1320. Zo levert Sohier zijn commentaar op de actualiteit van nu: ook wij staan aan de rand van een afgrond.

AFDALING

Twee mannen. Jonge mannen, zo te zien, eigentijds gekleed, casual: jeans, T-shirts. Zij achter het glas van DE RUIT; wij, kijkers op het trottoir, pal naast hen. We kijken hen recht in het gezicht; zij hebben de blik iets afgewend – hebben ze ons eigenlijk wel in de gaten? Hun armen wijd uitgespreid: omhelzen ze elkaar? houden ze elkaar vast? zijn ze bang wellicht? Om hen heen, achter hen, een reusachtige hand: even groot als die twee jongens, net zo groot als wij. Niet duidelijk is wat die hand doet: pakt die hen op, of zet die hen juist neer? In ieder geval een teder en liefdevol gebaar.

Die twee jongens: waar kijken ze naar? Hoe ervaren ze de situatie?

De jongen rechts zweeft ietsje boven de grond, lijkt het. Over zijn borst een reuzenduim. We kunnen zijn blik niet heel precies lezen, want hij lijkt naar beneden te kijken – naar die duim, of naar de grond? Zijn linker arm uitgespreid, zijn hand open, zijn vingers grijpen in de leegte; is hij bang vermorzeld te worden? Zijn rechter arm ligt op de schouder van zijn vriend: ook dit een gebaar van angst, of juist van bescherming? Of wijst hij de weg?

De jongen links kijkt enigszins opzij. Zijn linker arm omarmt, zijn rechter hangt naar beneden – berustend, lijkt het. Achter hem die reusachtige vingers van die reusachtige hand – een haast teder gebaar. Zijn voeten staan op de grond, hetzelfde vlak waar ook … Lees Meer