performances; display of props: mixed materials

Justine Willams: website / instagram

NL versie

 

Rotterdam, January 26, 2025

Dear Justine,

 

How are you? I hope that you’ve safely arrived back home to Brisbane, ‘down under’. Willem and me were happy that, during your trip to Europe, you’ve stayed at our home for three weeks, while we were away to Tierra del Fuego – a ‘down under’ as well. It felt good that our place wasn’t sitting empty and deserted.

I’m sorry that we didn’t meet face-to-face: you arrived 10 days after we’d left, and upon our return you had left, “to squeeze in a few days in Paris”. We just missed each other…

We only ‘met’ via Facetime: early morning in Brisbane, early evening in Rotterdam – or the other way around? Thses digital meets gave me an impression of your bristling personality: it almost exploded the tiny screen of my handy. “She must be a fun person”, I concluded, “to have as our guest behind DE RUIT.”

You immediately wanted to know all about it, so I explained its concept. I was happy that you wanted to create ‘something’ for it. At that moment neither you, nor I, had a clue of what it was going to be. You’ve turned your stay here into a short residency. That’s what DE RUIT is all about: an artist project space, an experimental playground!

 

Returning home

 

 

On our sidewalk, rather dazed and jetlagged after our topsy-turvy flight from Ushuaia via Buenos Aires to Rotterdam, we couldn’t avoid a first glimpse – and what a glimpse it was! – at what you’d been creating here.

Of course, you’d sent us some pictures and videos through WhatsApp – where would we be without it? But now seeing things ‘live’, and ‘in the real’: that was something completely different!

 

A shop window?

You turned DE RUIT’s all glass façade into a shopwindow – as the architects planned it some 30 years ago. “Is this now a fashion store?’ asked a passer-by. And indeed: the latest trend – ‘make do’.… Lees Meer

 

 

 

 

 

 

 

‘Blank Blinking’ – kijken

Bladeren. Niet echte, zomergroen of herfstbruin, maar afgietsels ervan, in sneeuwwit siliconenrubber: kunstmatig dus. Niet natuurlijk verwelkt, geknakt en afgevallen. Ze blubberen over de randen van platen plexiglas, niet zelf daar neergedwarreld. De kunstenaar heeft ze zorgvuldig gevouwen en verbogen, gedrapeerd.

De platen plexiglas leunen, achterelkaar, ieder met eigenhellingshoek – tegen het glas van DE RUIT. Daartussen ontstaan bij ópvallend licht immateriële weefsels van glanslichten, transparante schaduwen en ijle reflecties – als webben om die bladvormen heen. Soms wiegelen die een beetje.

Die bladeren zijn heel sierlijk: hun symmetrische bouw, hun contouren, hun structuur, hun nerven. Hun oppervlak wulps en sensueel. Je wilt ze betasten, maar kunt er niet bij. Onaanraakbaar zijn ze, en ongenaakbaar. Blanco, puur. Het wilt straalt af op ons kijkers; soms verblindt het je.

Vandaar de titel ‘Blank Blinking’ – Engelstalig. Dubbelzinnig, en veelzeggend. Blanco, onbevangen. Met je ogen knipperen. Misschien: knipogen?

DE RUIT: etalage, vitrine, of glazen Sneeuwwitje-kist? Stellen die bladvormen zich tentoon, of proberen ze zich aan ons oog te onttrekken?

 

Annegret Kellner

De Duitse kunstenaar Annegret Kellner (1979, Karl-Marx-Stadt/Chemnitz) woont tegenwoordig in Amsterdam. Ze studeerde – onder andere fotografie – aan diverse academies in Duitsland en ver daarbuiten. Naast foto’s maakt ze ook 3D-installaties. Ze toont haar werk in Nederland, maar ook internationaal.

We ontmoetten elkaar in de zomer van 2022 in Dresden, tijdens het jaarlijkse kunstenaarsproject IPIHAN. Dat speelde zich af op een gigantische lege vlakte, net buiten het stadscentrum: een voormalig spooremplacement, waarnaast ooit ook een sanitairfabriek stond. Alles sinds jaren leeg en verlaten; er groeien nu bomen en struiken – bijvoorbeeld doornige Robinia. Daar ging Kellner aan de slag.

website Annegret Kellner

‘Cultuur’ en ‘natuur’

Ze begon in wat ooit de tuin was van de villa van de fabrieksdirecteur. Daarvan stond niks meer overeind, behalve een elegant, maar nu ruïneus tuinpaviljoen, en een paar hoge oude bomen, ook die overwoekerd door allerlei kruipplanten.

Van een paar bomen schuurde ze voorzichtig de onderste twee meter van de ruwe bast een beetje glad. De verticale groeven vulde ze met gips. … Lees Meer

 

De vrolijke, licht absurdistische wereld van Stang Gubbels: blije boeken-op-voetjes bij Donner, en overal in de stad stickers met Stang’s contouren-kop, pruilend of lachend. Ook het logo van DE RUIT komt uit zijn beeldscherm. Alles strak, stoer, recht-voor-de-raap, glashelder.

26 september: ‘Avond van Stang’

website Stang Gubbels

 

Stang: Wild plakken

Bij DE RUIT laat Stang strakheid achterwege. Hij ging aan de slag met flarden gekleurd plakfolie – leftovers van opdrachtwerk. Die heeft hij, zonder vooropgezet ontwerp, spelenderwijs op het glas geplakt. ‘Schilderen-met-folie’, noemt hij het. Ik heb terwijl ik deze tekst schrijf – half juli – nog geen idee wat het wordt. Stang ook niet: hij zal, eenmaal bezig, wel zien… ‘wild plakken’ dus.

Folie-flarden met strakke contouren: afgesneden uit grote vellen. Waarschijnlijk golvend-rond, of toch hoekig en scherp? Transparant, of dekkend? Glanzend, of mat? Grote stukken, of ook kleinere? Naast elkaar, of juist over elkaar heen gestapeld? Een coherente compositie, of een die alle kanten uitwaaiert? Herkenbare motieven, of non-figuratief, abstract? Kijk maar!

 

 

Wild plakken: die titel stond meteen vast. Verwijzing naar Wild Plakken uit de 80’s (‘van de vorige eeuw’)?  Jonge grafisch ontwerpers, die zich afzetten tegen het Modernisme van Wim Crouwel en collega’s van Total Design uit de 60’s en 70’s: minimalistisch en streng – het voetspoor van De Stijl.

Beatrix-postzegels, teksten op verkeersborden in schreefloze Helvetica-letters, bewegwijzering op Schiphol, strakke logo’s als die van NS, de RET, van HEMA en AH, en andere grote bedrijven. Serieus werk. Criteria waren visuele helderheid en snelle leesbaarheid: veel grids, geabstraheerde vorm, keurige kleuren, non-persoonlijk. Dick Bruna tekende Nijntje. ‘Klare lijn’, klare kleuren: heldere vormen: voor peuters begrijpelijk! Ook wat neutraal: is Nijn een hij, of zij?

Dáártegen zetten de wilde plakkers zich af: Post-Modernisme! Rafelige contouren, allerlei letterfonts, wervelende collages van foto’s en teksten over elkaar heen, schreeuwende kleuren. Nieuwe Weelde: het tijdschrift van de Rotterdamse ontwerpers van Hard Werken: echt ‘Rotterdams’. Schoppen tegen establishment, beuken op minimalisme. Visuele overdaad en lol; expressief: bijna vrije kunst! Je ziet het nog steeds op posters van muziekfestivals en danceparty’s, en bijbehorende T-shirts; de beeldtaal … Lees Meer

 

 

halftransparant kalkpapier,

diverse afmetingen; 2024

12 juli: Avond met Anuli

website Anuli Croon

Tronie – experiment in de ruimte

Voor DE RUIT werkt Anuli Croon met vellen semi-transparant kalkpapier, zoals architecten gebruiken, twee aan twee tegen elkaar geplakt. Daartussen kleurige vormen – ook papier, ook semi-transparant. Het lijkt gladgestreken, maar door het licht buiten blijven subtiele kreukels zichtbaar: het is en blijft ‘papier’.

 

 

Zwevende kleuren

 

Die halftransparante vellen, en daarmee die kleuren, overlappen elkaar, als theatercoulissen. Waar díe alles erachter verbergen, laten déze coulissen het achterliggende juist zichtbaar.

Er zijn gaten in gesneden – kleine en grotere. Zo ontstaat een spel van ópvallend licht, en de schaduwen daarvan. Die versterken de dieptewerking van die coulissen. Daartussen ijle ruimte. Door alle reflecties op de spiegelruit wordt die wordt nóg dieper, nóg minder tastbaar en aanraakbaar.

In die ijlte zwevende kleuren. Soms naast elkaar; soms ook achter elkaar, en dan weer overlappend. Zo ontstaan mengkleuren die, terwijl je voorbijloopt, ook nog eens voortdurend veranderen.

Die kleurvlakken zelf, en de uit het papier gesneden gaten, zijn afzonderlijk heel abstract – enkel ‘kleur’, enkel ‘licht-en-schaduw’. Maar ineens vallen ze zodanig samen, dat een figuratief beeld ontstaat; niet plat en vlak, als op een schilderij, maar in drie dimensies. Of eigenlijk vier – die van je eigen beweging. Die factor ‘tijd’ zit ook in het langzame schuiven van het zonlicht; dat zorgt tegelijkertijd voor allerlei kleurvlekken en schaduwen op de grijze vloer binnen – ook díe schuiven mee.

 

Atelierbezoek

 

 

Ter voorbereiding op deze presentatie, en van deze tekst, was ik bij Anuli op bezoek in haar atelier in de Provenierswijk. Souterrain, een voormalige stookkelder. Een kleine zijruimte vol boekenkasten; de andere vol schilderijen in bubbeltjesplastic – net terug van de tentoonstelling die ik onlangs zag, of ready to travel?  Rondom: wanden met doeken waarmee ze nu bezig is – kleine en grotere, sommige 180×150 cm. Er is weinig direct daglicht, en het is stil: de jachtige buitenwereld ver weg, hierbinnen rust en concentratie.  We zitten aan tafel, tegenover elkaar – met koffie en speculaasjes.

Ik kende … Lees Meer