Anna Ramsair, Man oh Man

tekst bij de opening van haar

presentie bij DE RUIT, 2 februari 2024

Ik ben Anna Ramsair en ik ben beeldend kunstenaar.
En er is voor mij een vraag die altijd speelt: Hoe kan ik laten zien wat ik zie?
Dat is wat ik doe.
Om mijzelf te blijven vernieuwen, wat ik nodig acht als kunstenaar, vind ik steeds
weer nieuwe onderzoeksmiddelen.
Ik teken en schilder en wanneer het in de winter te koud is op mijn atelier, maak ik
thuis borduurwerken.
Ik ben klei gaan onderzoeken. Ik kom voort uit de klei, en uit de klei is dit alles
ontstaan.
Voor mij was de klei nieuw, een onbekend terrein met talloze uitdagingen.
Ik werk nu al weer tien jaar met klei.
En nu sta ik hier met mijn werk en Keimpe de Jong met zijn toeters voor u, bij DE
RUIT van Guus Vreeburg en Willem Besselink.
Hoe mooi is dat?

 

 

Mijn leitmotiv is het complexe leven in deze stedelijkheid.
Er is veel vrolijkheid en verdriet, veel mogelijkheden, veel lawaai.
Ik begeef mij mijn hele leven, in deze stedelijke omgeving.
Ik hoor en zie het geschetter en het geroep en de bewegingen.
En de meningen.
De overtuigingen.
Iedere dag kijk ik om mij heen.
Ik kijk en hou van de dingen die ik zie en ook helemaal niet.
Ik kijk en ik begrijp de dingen om mij heen en ook helemaal niet.
Ik kijk en ik laat zien.
En ik roep vragen op.
Dat is mijn werk als beeldend kunstenaar.

 

 

Het kijken is er altijd, aan het begin, halverwege, tussendoor en aan het eind.
Ik kijk en maak mijn werken om aan dit alles, deze hele hedendaagse kermis van
pracht en praal, van chaos en ellende, betekenis te geven.
Voor mijzelf.
Om ordening in de chaos te brengen.
Voor mijzelf.
En misschien ook voor u.

 

Man oh man !!

 

 

Veertig jaar geleden las ik in Wonderlijke Nachten van Godfried Bomans (wie kent
hem nog?), over het jongetje Erik die in de nacht met de kabouter in China … Lees Meer

 

 

 

Anna Ramsair. Man oh Man

fingerpainting: vingers, klei en plakfolie op glas

DE RUIT, 9 februari t/m 24 maart 2024

www.annaramsair.nl

instagram: @annaramsair

tekst Anna Ramsair tijdens opening

 

 

Trompetter
Jan Klaassen: niet de sukkel uit de poppenkast, maar ‘trompetter in het leger van de Prins’: niet om geld, niet een held, niet in voor krijgsgeweld – maar ‘trompetter in hart en ziel!’ Een hit uit 1973. Tekst, beetje ironisch, van Boudewijn de Groot, en muziek van Lennaert Nijgh – anti-establishment rakkers toen. Nú heel andere tijden… zijn we ingeslapen? Kunstenaar Anna Ramsair laat nu bij DE RUIT allerlei trompetters opdraven: wat heeft dat te betekenen?

 

 

Roeptoeters

 

De glaspui van DE RUIT vol ‘roeptoeters’, zoals Anna Ramsair ze noemt. Op de bovenramen een optocht van vrolijke dansers-met-uitgelaten-trompetten. Op de etalageruiten trompetteren ze recht in je gezicht. Sommige levensgroot, op stevige voeten. Andere kleiner: sommige tuimelend, andere fladderend. Allemaal pal vóór je neus: geen ontkomen aan!
Op het eerste gezicht ogen die roeptoeters identiek. Allemaal gekleed in bruine klei. Allemaal goud aan de voeten. Allemaal een trompet: ook goud. Bij nader inzien zijn die trompetters onderling toch nét effe anders: qua lichaams-bouw, qua houding, qua lichaamstaal en uitstraling. Maar allemaal in het grid van de stedelijke ruimte: reflecties van de hoge gebouwen rondom. Daar sta je zelf ook, in een grote parade: allemaal uniform, maar allemaal toch ook individuen met iets ‘eigens’.
Ook eigenheid bij Anna Ramsair. Ze werkte niet met verf en kwasten, maar met verdunde klei, en haar eigen vingers: fingerpainting, “kliederen met klei” zegt ze. Rafelige, mat-bruine lijnen en vlakken, soms bijna transparant; je ziet Anna’s vingerafdrukken. Alle voetstukken en trompetten in goudkleurig plakfolie: letterlijk schitterend in de zon. Die klei-en-folie tekening is aangebracht op dubbelglas: een subtiele verdubbeling van het beeld. De schaduwen op de vloer binnen horen erbij; ze verschuiven met de zon.

 

 

Trompetten

 


Trompetten tetteren boven alles uit. Je hebt er virtuoze lippen voor nodig. Ze klinken steeds anders. Jan Klaassen liet het leger marcheren, ‘van Den Helder tot Den Briel’, maar speelde ook … Lees Meer

 

 

video-compilatie; 7’11”

instagram: @janerichsen

Broodschieten

Een man schiet met een simpel-in-elkaar-gefrutselde katapult een brood af, op zichzelf. De eerste keer gaat het mis, het brood schiet zijn kop voorbij, de tweede keer is het raak! Absurd… De setting: een groezelig grasveldje naast een groot grijs vervallen gebouw. Nauwelijks vier seconden videobeeld, met bijbehorend omgevingsgeluid. That’s it.

 

 

Onbekend

Jan Erichsen. Waarschijnlijk onbekend in de Nederlandse kunstwereld, laat staan dat zijn werk hier te zien was in galeries of musea. Wél zou je zijn werk hebben kunnen bekijken via Instagram – daar staan honderden van dergelijke filmpjes (@janerichsen).

 

 

Zelf ontmoette ik hem voor het eerst afgelopen zomer, tijdens een kunstenaars-project in Noorwegen, 500 kilometer voorbij de Poolcirkel. Dat broodschieten fascineerde me: zó anders dan ‘normale’ kunst en kunstenaars. Daar en dan bedacht ik: perfect passend op DE RUIT. Vandaar deze presentatie ‘Northbound’ (naar het Noorden): een compilatie van 37 ultrakorte video’s, die Erichsen daar maakte; alles bij elkaar nauwelijks 7 minuten. Uitermate geschikt voor haastige voorbijgangers.

 

Simpel en direct

Ultrakort dus. Geen ingewikkelde verhalen of plots – enkel korte acties; geen acteurs, geen acteren – steeds enkel diezelfde man; geen kostbare camera’s , geen sweeping shots, sound of uitgekiende belichting – integendeel: gefixeerd beeld, rafelig geluid, en come sun come clouds als licht; geen betoverend-mooie interieurs, geen dure decorstukken, prachtige props of coole kostumering: er is geen stylist aan te pas gekomen – in die katapultvideo zie ik m’n eigen fiets tegen dat grijze gebouw; geen ellelange voorbereidingen, shootings of eindmontage, en geen torenhoge budgetten, laat staan budgetoverschrijdingen – alles simpel en low-tech. Toevallig zag ik Erichsen bezig met dat ‘broodschieten’, het miezerde – vandaar dat mijn fiets daar even stond.

“Is dat nou kunst?” zul je misschien vragen. Jan Erichsen vindt die vraag irrelevant: “ik maak dit als kunstenaar.” Punt.

 

Jan Erichsen

 

Jan Hakon Erichsen (1978) woont en werkt in Oslo/Noorwegen. Hij groeide op in een kunstzinnige familie: zijn grootvader heeft na zijn pensionering als docent 40 jaar geschilderd, zijn vader ingenieur, z’n moeder docent, een van zijn broers beeldend … Lees Meer

 

 

 

‘Adolescent’, 2021

olieverf op Brussels linnen; 223 x 173 cm

collectie kunstenaar

en

‘Zelfportret’, uit de serie ‘Broken Faces’, 2022

olieverf op Brussels linnen; c. 40 x 30 cm

bruikleen particuliere collectie, Rotterdam

 

Gigantische kop, een jongeman: ruim twee meter hoog, overweldigend. Helemaal monochroom: diverse tinten blauw. Niet zomaar een kop: Piet Rogie schilderde een van zijn zoons – heel intiem.

Nu hangt die jongen bij DE RUIT, bijna op straat. Frontaal, pal vóór je: oog-in-oog. Hij kijkt, het hoofd iets achterover, wat uit de hoogte, uitdagend, zelfverzekerd, zelfs een tikkie brutaal. Tegelijkertijd oogt hij rustig, zacht, timide, fragiel.

Dat komt, denk ik, niet alleen door de golvende, soms bijna transparante verfstreken, maar vooral door dat blauw. Stel je je dit portret voor in tinten rood…

 

 

 

Piet Rogie, schilder

Piet Rogie (1954), in Vlaanderen geboren, werd opgeleid als beeldend kunstenaar én als danser. In 1979 verhuisde hij naar Rotterdam. In 1989 startte hij een dansgezelschap: Piet Rogie & Company. Hij maakte furore als danser en choreograaf, in Nederland en internationaal.

Ook schilderde hij. Aanvankelijk in zijn kelder, maar sinds een jaar of 15 treedt hij ermee naar buiten. Hij begon met theedoek-achtige patronen; soms waren drukletters, of woorden uitgangspunt. Ook koppen: nu eens generieke ‘tronies’, dan weer portretten van ‘echte’ mensen.

Recentelijk, na een ernstig ongeluk, presenteerde Rogie de serie ‘Broken Faces’: karikaturale smoelen, in heftige kleuren. Eén daarvan monochroom blauw, meer getekend dan geschilderd, formaatje A3. Weer bijna karikatuur, maar onmiskenbaar een zelfportret. Onbarmhartig: zijn gezicht verwrongen en gekreukeld: “zó zag ik mezelf toen ik door de tram was geschept”… Het bescheiden formaat, dat blauw: hij oogt kleintjes, ingetogen. Om onder je arm te nemen en te koesteren. Meenemen – bij ‘Adolescent’ gaat dat niet: veel te groot! Piet en ik hebben uitgebreid gepraat.

 

Groot formaat

“M’n zoon heeft niet geposeerd. Uitgangspunt was een kiekje door een van zijn vrienden: ongedwongen en direct. Ik wilde een echt portret: niet alleen gelijkend, maar ook zijn karakter. Ik moest uitzoomen, en inzoomen. Waar ik tot dan tamelijk klein werkte, wilde ik nu … Lees Meer