‘Adolescent’, 2021
olieverf op Brussels linnen; 223 x 173 cm
collectie kunstenaar
en
‘Zelfportret’, uit de serie ‘Broken Faces’, 2022
olieverf op Brussels linnen; c. 40 x 30 cm
bruikleen particuliere collectie, Rotterdam
Gigantische kop, een jongeman: ruim twee meter hoog, overweldigend. Helemaal monochroom: diverse tinten blauw. Niet zomaar een kop: Piet Rogie schilderde een van zijn zoons – heel intiem.
Nu hangt die jongen bij DE RUIT, bijna op straat. Frontaal, pal vóór je: oog-in-oog. Hij kijkt, het hoofd iets achterover, wat uit de hoogte, uitdagend, zelfverzekerd, zelfs een tikkie brutaal. Tegelijkertijd oogt hij rustig, zacht, timide, fragiel.
Dat komt, denk ik, niet alleen door de golvende, soms bijna transparante verfstreken, maar vooral door dat blauw. Stel je je dit portret voor in tinten rood…
Piet Rogie, schilder
Piet Rogie (1954), in Vlaanderen geboren, werd opgeleid als beeldend kunstenaar én als danser. In 1979 verhuisde hij naar Rotterdam. In 1989 startte hij een dansgezelschap: Piet Rogie & Company. Hij maakte furore als danser en choreograaf, in Nederland en internationaal.
Ook schilderde hij. Aanvankelijk in zijn kelder, maar sinds een jaar of 15 treedt hij ermee naar buiten. Hij begon met theedoek-achtige patronen; soms waren drukletters, of woorden uitgangspunt. Ook koppen: nu eens generieke ‘tronies’, dan weer portretten van ‘echte’ mensen.
Recentelijk, na een ernstig ongeluk, presenteerde Rogie de serie ‘Broken Faces’: karikaturale smoelen, in heftige kleuren. Eén daarvan monochroom blauw, meer getekend dan geschilderd, formaatje A3. Weer bijna karikatuur, maar onmiskenbaar een zelfportret. Onbarmhartig: zijn gezicht verwrongen en gekreukeld: “zó zag ik mezelf toen ik door de tram was geschept”… Het bescheiden formaat, dat blauw: hij oogt kleintjes, ingetogen. Om onder je arm te nemen en te koesteren. Meenemen – bij ‘Adolescent’ gaat dat niet: veel te groot! Piet en ik hebben uitgebreid gepraat.
Groot formaat
“M’n zoon heeft niet geposeerd. Uitgangspunt was een kiekje door een van zijn vrienden: ongedwongen en direct. Ik wilde een echt portret: niet alleen gelijkend, maar ook zijn karakter. Ik moest uitzoomen, en inzoomen. Waar ik tot dan tamelijk klein werkte, wilde ik nu in het … Lees Meer