Categorie: HET PLAFOND

bijzondere openstelling: zondag 16 september 2012, 16-20 uur – in het kader van 24 uur cultuur

“[…] dann hebt er ab und
völlig losgelöst
von der Erde
schwebt das Raumschiff
völlig schwerelos […]”
(uit: Peter Schilling, Major Tom, 1983)

Joris Kuipers, Völlig losgelöst

Joris Kuipers (1977) werd opgeleid als schilder: na een bachelor-studie in Arnhem sloot hij in 2003 een masterstudie af aan het Frank Mohr Instituut in Groningen. Voor wie op basis daarvan traditionele fijnschilderkunst zou verwachten, heeft Joris Kuipers een verrassing in petto.

De laatste jaren is in zijn werk van de ingetogen schilderkunst enkel de kleur overgebleven, en die dan meestal in felle tinten en grote overdaad. Vaak gebruikt Kuipers het penseel enkel nog om de verf – en daarmee de kleur – direct te spetteren op het oppervlak, zo hij die al niet met andere instrumenten bewerkt door pigmenten direct uit de tube of flacon te laten druppelen, dan wel gebruik te maken van plantenspuiten of vernevelaars. Kuipers is daarin niet langer volgeling van fijnschilders; hij lijkt met deze werkwijze eerder in het voetspoor te treden van Jackson Jack-the-Dripper Pollock en andere expressionisten toen en nu – al dan niet abstract. Kuipers’ kleurwerelden zijn opgebouwd uit honderden, nee duizenden afzonderlijke stipjes en vlekjes puur pigment, die pas op enige afstand samensmelten tot kleurige wolken – een eigentijdse vorm van pointillisme…

Nóg een grote stap deed Kuipers door met zijn werk het traditioneel platte, ‘hele’ vlak van het schilderij en de tekening te verlaten en zijn schilderen de drie dimensies van de ruimte te laten instromen. Wég met, en weg ván de nauwe kaders van spieraam en tekenblok. Weg ook met enkel linnen en papier als drager: Kuipers experimenteert met kneedbare dragers als papier-maché, klei en porselein, en met foam materiaal dat hij verwarmt en in vorm zet. Hiermee componeert hij samengestelde beeldvlakken, die niet langer plat zijn maar in drie dimensies gekromd, en die zich voor en achter en naast elkaar, boven elkaar en onder elkaar verdringen. Soms tilt Kuipers die vlakken als het ware óp van de wand, waardoor reliëfachtige composities ontstaan; soms ook … Lees Meer

ihkv de Language & ART Gallery Tour’ tgv Poetry International 2012

Roos Wijma bij HET PLAFOND

Over de grens,
over de grenzen van je kunnen,
over wat er tussen betekenaar en betekenis zit,
tussen continuïteit en onderbreking,
tussen zichtbaarheid en onzichtbaarheid.
Over wat gebeurt tussen de limiet en de grens.
(Roos Wijma, maart 2012)

Roos Wijma (1987) sluit deze zomer de bachelorstudie Autonome Beeldende Kunst af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam.
Bij HET PLAFOND maakt Roos Wijma een ruimtelijke installatie aan het plafond – in die ‘ruimte boven je hoofd’ dus, waar je letterlijk niet bij kunt. Die ligt buiten je bereik, je kunt er niet aankomen, alleen maar naar kijken. Ergens tussen jou als kijker en dat plafond boven je ligt een grens: die tussen waar je nog nét, als je bijvoorbeeld op je tenen zou gaan staan met je handen bij zou kunnen komen, en dat wat ook dán nog on-be-reik-baar blijft.

Roos Wijma. Net zolang en totdat

Voor Roos Wijma als beeldend kunstenaar is taal een belangrijk instrument onderweg naar beeld. Ze schrijft:
“Ik gebruik het schrijven om aandachtiger tot de dingen te komen. Ik houd maar niet op met schrijven en toch is er niks te zien… Wat mijn intense schrijfactiviteit precies inhoudt is ambigu: het zijn uitingen van een werkzaamheid die zichzelf voortdurend onderbreekt om zich op zichzelf terug te plooien. Het idee moet eerst zijn plaats vinden in de lijn van mijn denken en zich daar ontvouwen, tot het daadwerkelijk ‘tastbaar’ kan worden. […]”

In ideeschetsen die Roos Wijma maakte voor haar installatie bij HET PLAFOND zijn twee soorten beeld te zien. Het ene is immaterieel beeld, dat door een beamer op het plafond geprojecteerd wordt; dat wordt gedeeltelijk overlapt door een tekening met honderden kleine punten – het gaatjespatroon in de mineraalplaten die in systeemplafonds gebruikt worden. Ook is sprake van een kromme lat die onder spanning staat tussen die beelden aan het plafond en de vloer. Niet alleen lijkt die lat vloer en plafond uit elkaar te drukken, maar hij leidt ook de blik naar boven – dáár … Lees Meer

Lisa Couwenbergh bij HET PLAFOND

Lisa Couwenbergh maakt beelden die driedimensionaal ogen – soms tamelijk klein, maar meestal groot en monumentaal. Die beelden zijn meestal beschilderd, en lijken daardoor vaak gemaakt uit blokken marmer, of gekneed uit baksteen van reusachtig formaat. In ieder geval zien ze er ‘zwaar’ uit.

Met dat soort beelden gaat ze bij HET PLAFOND aan de slag aan het plafond en in de ruimte daaronder. Ze maakt een installatie die de wetten van de zwaartekracht lijkt te tarten. Wat hangt je daar boven het hoofd?

Lisa Couwenbergh is schilder, maar tegenwoordig maakt ze vooral driedimensionale objecten. “De beelden die ik vroeger gewoon op doek schilderde, zijn als het ware van het canvas afgesprongen en een eigen leven gaan leiden”, zegt ze. “De beelden die ik nu bouw ga ik vervolgens weer beschilderen, omdat ik het illusionisme van de schilderkunst niet los wil laten. Ze zijn in feite vederlicht, maar ze zien er vaak loodzwaar uit.”

Olphaert den Otter (schilder) over Lisa Couwenbergh (schilder)
“Steen
Een steen betekent niets.
Een schelp niet. Net zo min als een gedroogde bloem.
Een verzameling kán iets betekenen.
Iets krijgt betekenis wanneer het niet louter zichzelf is.
Als het verwijst naar iets buíten zich. Een steen doet dat in de regel niet. Een behouwen steen meestal wel. Het hoort tot de fundamenten van de kunst een betekenisloze steen betekenisvol te behouwen.
[…]
Het lijkt erop dat Lisa Couwenbergh beelden sprokkelt op de mestvaalt van de visuele cultuur.
Zij bouwt ermee aan haar restruimte. En de steen der wijzen […] zit daar misschien allang – achteloos – in. Kijk, kijker; kijk!”

(uit een tekst door Olphaert den Otter op de website van Lisa Couwenbergh)  

Lisa Couwenbergh

	Studie aan de Rietveld Academie, Amsterdam
1989	Prix de Rome voor Schilderkunst
	selectie van tentoonstellingen
1984	Museum Fodor, Amsterdam
1985	Koninklijke Subsidie – Paleis op de Dam, Amsterdam
1989	Galerie Tanya Rumpff, Haarlem
2007	The Eye of the Beholder; De Vishal, Frans Hals Museum, Haarlem
2008	Sculpture by Painters; Diepenheim
2011	De geest van het huis. Een tentoonstelling opgedragen aan de vorige bewoners

… Lees Meer

NB: zaterdag 12 februari 19-22 uur speciale openstelling HET PLAFOND ihkv de Young Gallery Evening tgv Art Rotterdam

Robin Kolleman. No Photo / Look Through The Eye

De Rotterdamse kunstenaar Robin Kolleman (1960) maakt voor HET PLAFOND een groot maar transparant cirkelvormig object. Het lijkt vrij in de ruimte te zweven, een eindje onder het plafond van HET PLAFOND. Doordat het ietsje gekanteld hangt, en over de diagonaal van de ruimte gedraaid, lijkt de cirkel op het oog een ellips. Vanuit de omtrek van het object naar het midden toe ontwikkelt zich een fragiel weefsel uit witte strengen; onregelmatig van structuur en van dikte gaan ze, schijnbaar ongeordend, alle kanten op. In het midden stoppen ze: er blijft een ronde opening over. Dat hele weefsel, iel en transparant, hangt vanaf de contour in een luie bolling naar beneden – hoe schijnbaar gewichtloos ook, toch is er zwaartekracht. Zo ontstaat een lensvormige open structuur. Je kunt er dwars doorheen kijken – zowel als je er, binnen, recht onder staat en het werk boven je hoofd hangt, maar ook wanneer je het van buiten bekijkt door de grote winkelruit van HET PLAFOND, en je het werk meer vóór dan boven je hebt.

Look Through The Eye noemt Kolleman dit werk dan ook, maar ook No Photo. Ze ging uit van een close-up foto van haar eigen oog – de schijnbare wirwar van de witte strengen is in werkelijkheid afgeleid van de microscopisch dunne adertjes vlak onder de oppervlakte van het oog, zonder dat het een fotografisch-exacte weergave daarvan is.

Kolleman’s installatie No Photo / Look Through The Eye voor HET PLAFOND is als een gigantisch oog. Wij kijken ernaar, kijken het aan, kijken er doorheen; we zien – hopelijk – hoe het gemaakt is, en zien – hopelijk – ook verder dan dat: waaraan doet het denken? Tegelijkertijd lijkt ook dat ‘oog’ naar ons te kijken, ons aan te kijken. Wat ziet het? Raakt het je? Raak jij het?

Kom kijken bij HET PLAFOND

HET PLAFOND kent geen vaste openingstijden, maar opent zich met een grote winkelruit naar het trottoir van … Lees Meer