Vrijdag 10 mei: ‘Avond met Auke’

website Auke Triesschijn

Tweeluik

Het ene beeld, Ouroboros Art World, is een bestaand zelfportret. In de achtergrond verwijzingen naar Auke Triesschijn’s jeugd en opvoeding, en de cultuurhistorische context daarvan: Duitse cultuur, citaten en plaatjes uit kinderboeken en porno-blaadjes, en het werk van Andy Warhol. “Bijna een icoon, van heiligen of van Jezus”, zegt Triesschijn er zelf van…

Het tweede, SteiffBär (‘knuffelbeer’) is speciaal voor deze presentatie gemaakt, als commentaar op het eerste.

Samen een tweeluik, zoals in een kerk. Binnen, achter glas – maar tegelijkertijd buiten, als een billboard in de grote ruimte van de stad.

Auke Triesschijn

Auke Triesschijn (1987, Rotterdam): “Als kind moest ik me ‘gedragen’, ‘niet uit de toon vallen’. Ontdekken dat je zélf iets kunt maken, iets eigens te vertellen hebt: magisch moment! Tijdens m’n studie Grafisch Ontwerpen in Utrecht leerde ik aanvankelijk analoge technieken: collages, handmatige typografie, zeefdruk, looddruk, experimenten met kopieermachines. Daarna vooral digitale ontwerpprogramma’s; ineens moest alles ‘perfect’: gladjes en clean. Opdrachtwerk voor klanten. Zélf iets vertellen, analoge experimenten: dat was kwijt. Maar hoe virtuoos ook in technische zin: zonder eigen verhaal vind ik het oninteressant. Werken in opdracht is nu ‘noodzakelijk kwaad.”

“Terug in Rotterdam heb ik m’n autonome kant herontdekt, onder andere bij Grafisch Atelier Minnigh. Vanaf 2020 ging ik weer zeefdrukken. Ik ontdekte de risograph: een soort stencil-duplicator. Eén kleur per drukgang, in heldere, semi-transparante tinten, vanuit computer-gegenereerde sjablonen. Voor meerdere kleuren moet het papier vaker door de machine. Waar die kleurlagen overlappen ontstaan mengkleuren. Het resultaat is nooit hetzelfde; zulke onregelmatigheden maken het beeld juist interessant. Een duurzame techniek: er is weinig warmte nodig, en je gebruikt inkt uit sojabonen.”

Rafels en ruis

“Ik hou van de taal van ruis, van de imperfectie. Muziek bijvoorbeeld: ik luister liever naar ouwe vinylplaten dan naar CD’s: dat de snelheid niet altijd egaal is, alle stofjes en krasjes: die maken het geluid levendig en interessant. En verfijnde laserprints op prachtig glad papier: geef mij maar papier dat een beetje verfrommeld is, met scheurtjes en vlekken. Daar zit veel … Lees Meer

video-compilatie; 7’11”

instagram: @janerichsen

Broodschieten

Een man schiet met een simpel-in-elkaar-gefrutselde katapult een brood af, op zichzelf. De eerste keer gaat het mis, het brood schiet zijn kop voorbij, de tweede keer is het raak! Absurd… De setting: een groezelig grasveldje naast een groot grijs vervallen gebouw. Nauwelijks vier seconden videobeeld, met bijbehorend omgevingsgeluid. That’s it.

Onbekend

Jan Erichsen. Waarschijnlijk onbekend in de Nederlandse kunstwereld, laat staan dat zijn werk hier te zien was in galeries of musea. Wél zou je zijn werk hebben kunnen bekijken via Instagram – daar staan honderden van dergelijke filmpjes (@janerichsen).

Zelf ontmoette ik hem voor het eerst afgelopen zomer, tijdens een kunstenaars-project in Noorwegen, 500 kilometer voorbij de Poolcirkel. Dat broodschieten fascineerde me: zó anders dan ‘normale’ kunst en kunstenaars. Daar en dan bedacht ik: perfect passend op DE RUIT. Vandaar deze presentatie ‘Northbound’ (naar het Noorden): een compilatie van 37 ultrakorte video’s, die Erichsen daar maakte; alles bij elkaar nauwelijks 7 minuten. Uitermate geschikt voor haastige voorbijgangers.

Simpel en direct

Ultrakort dus. Geen ingewikkelde verhalen of plots – enkel korte acties; geen acteurs, geen acteren – steeds enkel diezelfde man; geen kostbare camera’s , geen sweeping shots, sound of uitgekiende belichting – integendeel: gefixeerd beeld, rafelig geluid, en come sun come clouds als licht; geen betoverend-mooie interieurs, geen dure decorstukken, prachtige props of coole kostumering: er is geen stylist aan te pas gekomen – in die katapultvideo zie ik m’n eigen fiets tegen dat grijze gebouw; geen ellelange voorbereidingen, shootings of eindmontage, en geen torenhoge budgetten, laat staan budgetoverschrijdingen – alles simpel en low-tech. Toevallig zag ik Erichsen bezig met dat ‘broodschieten’, het miezerde – vandaar dat mijn fiets daar even stond.

“Is dat nou kunst?” zul je misschien vragen. Jan Erichsen vindt die vraag irrelevant: “ik maak dit als kunstenaar.” Punt.

Jan Erichsen

Jan Hakon Erichsen (1978) woont en werkt in Oslo/Noorwegen. Hij groeide op in een kunstzinnige familie: zijn grootvader heeft na zijn pensionering als docent 40 jaar geschilderd, zijn vader ingenieur, z’n moeder docent, een van zijn broers beeldend … Lees Meer