Categorie: HET PLAFOND

New York artists – namen verbeeld: een polyperspectivisch reisverslag

De presentatie van André Smits bij Het Plafond was onderdeel van route Centrum 1 van de Language & Art Gallery Tour (7 t/m 13 juni 2015) ttv Poetry International 2015

Van 2 april t/m 2 juni 2015 verbleef kunstenaar André Smits in New York. Vertrokken met slechts twee afspraken op zak, heeft hij daar uiteindelijk bijna 130 kunstenaars bezocht, en ze in hun ateliers gefotografeerd.
André Smits maakt voor het plafond van Het Plafond een grote schildering. Hij noemt het een “polyperspectivisch reisverslag” van zijn rondzwervingen door New York City. Te zien zijn de namen van de kunstenaars die hij ontmoette, en zijn routes door de Big Apple – uitgewerkt tot een stevig beeld in zwart en wit. Graffiti-achtig haast. Zelf spreekt hij over een Hometattoo. Een leesbare plafondschildering dus! Probeer Smits op zijn reis door New York te volgen!

André Smits: artist in the world

Pas vijf dagen vóór zijn opening bij HET PLAFOND is André Smits terug in Rotterdam. Komen terugvliegen vanuit New York, waarheen hij twee maanden geleden vertrok. Pal voor die reis was hij hier, onder het plafond van HET PLAFOND. “Leuk om hier een project te doen! Nee, wat het gaat worden, weet ik nog niet. Een verslag van m’n reis waarschijnlijk. We’ll keep in touch!”
En wég was hij. Artist In The World – zó noemt André Smits zichzelf.
Hij is voortdurend onderweg, on the road. Híer in Nederland, thuis, is hij nauwelijks. Hij reist de hele wereld rond. Steeds op zoek naar andere kunstenaars en andere mensen uit het wereldwijde universum van de kunsten. Hij fotografeert hen op hun eigen werkplek. Hij fotografeert niet hun gezichten, maakt dus geen portretten in conventionele zin. Hij fotografeert hen altijd op de rug gezien, in hun atelier, hun galerie, hun museum.
Smits is daarmee begonnen in 2008. Hij woonde toen nog in Rotterdam, in een gastatelier bij Stichting Kunst & Complex aan de Keileweg. Stefan Gross, ook in Kunst & Complex, stond model – met zijn rug naar Smits’ camera. Op die foto zie je … Lees Meer

après un rêve ou avant le cauchemar

Julien Beaucourt (1985, Clèrmont-Ferrand/FR) is een schilder. Een ras-schilder.
Meteen toen we voor het eerst spraken over zijn project bij HET PLAFOND stond voor hem vast: “Ik wil het héle plafond beschilderen!” Ga d’r maar aan staan: bijna 25 m2!
Beaucourt-de-schilder was ons opgevallen bij een tentoonstelling, najaar 2014, bij Galerie Hommes in Rotterdam-Charlois. Daar toonde hij grote schilderingen van bloemen, in forse streken neergezet. Niet van dat benauwde – en toch heel trefzeker!
Het werk deed denken aan de late waterlelies van Claude Monet: enorme oppervlakken, overdekt met enorme bloemen – van dichtbij niet meer dan vegen kleur, maar vanaf een afstand onmiskenbaar bonte ‘bloemen’, als het ware drijvend op de ondergrond, meer egaal van kleur.
Geknipt voor HET PLAFOND! Beaucourt zelf was ook meteen enthousiast voor het idee. Wat gebeurt er als je Beaucourt’s bloemen niet meer recht vóór je ziet, maar boven je hoofd?

Julien Beaucourt – kunstenaar

Julien Beaucourt (1985, Clèrmont-Ferrand/FR) studeerde aan de ‘École Supérieure d’Art de Clermont Communauté (ESACC); daar haalde hij in 2009 zijn Master of Art. Daarna reist hij de wereld rond, en werkt hij als assistent voor andere kunstenaars, onder andere voor Anselm Kiefer, en daarna een hele tijd voor Tatiana Trouvé in Parijs. Daar heeft hij ook een eigen atelier. In 2013 komt hij naar Rotterdam, als assistent van Wieki Somers. ’s Avonds schildert hij. Hier is hij kat in vreemd pakhuis: hij kent aanvankelijk niemand, niemand kent hem. Hij wordt opgevangen door de mensen van Stichting NAC: Nieuwe Ateliers Charlois. Via hen krijgt hij een jaren ‘50 appartement om te wonen en werken.
Vóór Beaucourt hierheen kwam, heeft hij alle werk uit zijn Parijse atelier vernietigd: hier wil hij een schone lei. Hoewel hij nog regelmatig in Parijs werkt voor collega-kunstenaars, is hij hier in Rotterdam geconcentreerd bezig met zijn ‘zelf’ als kunstenaar. Mooi hoor, om zó intensief met andere, en zó grote kunstenaars samen te werken – van hen te leren. Nú is het tijd voor ‘zelf’. Beaucourt vertelt over de Schaduw in het gelijknamige sprookje van Andersen, die op een … Lees Meer

Tijdens de tentoonstelling The Factory Set van Ron van der Ende in de Kunsthal hing bij HET PLAFOND diens vroege werk Walvis / Miyamoto Musashi uit 1988, dat sindsdien deel uitmaakt van de collectie van Guus Vreeburg/HET PLAFOND.
Het is gemaakt van gasbuis, racefietsstuurtape in twee kleuren, en witte denimstof.

De walvis dook als het ware op uit het water van de Zalmhaven, sinds 1992 Gedempte Zalmhaven.

… Lees Meer

Jochem Rotteveel bij HET PLAFOND

De installatie, die Jochem Rotteveel voor HET PLAFOND maakte omarmt de hele ruimte – zij wervelt langs het plafond, langs diverse wanden, traptreden en de grote winkelruit aan de straat.
Wie Rotteveels recente werk kent, zou wellicht ook hier de abstraherende maar toch in essentie figuratieve beelden verwachten die hij schildert uit gekleurd tape. Dergelijke tape-eningen zijn voor hem altijd verbeeldingen van zijn intuïtieve reactie op visuele motieven.
Bij Het Plafond kiest hij een heel andere benadering: hier zijn het woorden en zinnen, die monumentaal beeld worden: “En de woorden wolken / onder het grijze plafond / …”

Jochem Rotteveel – tape-eningen

Jochem Rotteveel is bekend van zijn tape-eningen in brede tape in felle kleuren, waarmee hij stoere, monumentale beelden maakt. Hij noemt dat ‘schilderen met tape’. Dergelijke beelden waren onlangs te zien in galerie Helder in Den Haag. De titels van die werken deden vermoeden dat het om landschappen ging, sterk geabstraheerd en geschematiseerd in zowel kleur als vorm.
Het tape waarmee Rotteveel werkt kent een tamelijk uitgebreid, maar uiteindelijk toch geschematiseerd palet in stevige, heldere kleuren. De enige manier om tot subtiele nuances te komen is door de contrastwerking van verschillende kleuren tape pal naast elkaar.
Ook zijn vormentaal is tamelijk schematisch. Alhoewel Rotteveel zijn tape als het ware kneedt in allerlei bochten en krommingen, waardoor een driedimensionaal oppervlak ontstaat als dat van verfklodders, blijft het tape toch altijd stugger dan de souplesse van kwast of penseel.
Zelf zegt hij er in een recente tekst[1] dit over: “Gefascineerd door de schilderachtige kwaliteiten van tape paste ik het materiaal steeds vrijer en losser toe in de hoop de toets te vinden die dit materiaal in zich heeft. Anderzijds hou ik van sterk grafische en heldere composities die leiden tot strenge, hermetische beelden.”
Rotteveels landschappelijke composities zijn niet te zien en begrijpen als afbeeldingen van bestaande landschappen, en zelfs niet als geschematiseerde abstracties daarvan – maar eerder als verbeeldingen van Rotteveels intuïtieve reactie op visuele motieven.

Jochem Rotteveel – woord-beelden

Gevraagd om een werk te ontwikkelen voor HET PLAFOND, kwam Jochem Rotteveel bij ons eerste … Lees Meer