Categorie: HET PLAFOND

Jo McCambridge
Installation 1995. Poplar wooden panels with pyrography
25 oktober 1997 t/m 31 januari 1998

Jo McCambridge – Australia/Tasmania


Jo McCambridge werd geboren in 1953 in Hobart op het eiland Tasmania (Australia). Opgeleid als operatiekamer-assistent, volgde ze part time een cursus keramiek aan de plaatselijke academie. In 1980 trok ze naar Sydney voor een studie visual arts aan het Sidney College of the Arts; daarna deed ze een postgraduate studie schilderen aan het Sydney Art Institute. Met drie collega’s runde ze twee jaar het kunstenaars-initiatief ‘First Draft’. In 1991 vertrok ze op een reisbeurs naar Antwerpen, om vandaar in 1992 te verhuizen naar Tilburg. Sinds 1994 woont ze in Rotterdam. Daar werkt ze ook: als beeldend kunstenaar en ook weer als part-time OK-assistent in Academisch Ziekenhuis Dijkzigt.
In 1995 exposeerde McCambridge in de Gertrude Street Gallery in Melbourne; een nieuwe show in Melbourne staat gepland voor het voorjaar van 1998. Met de presentatie bij HET PLAFOND toont zij haar werk voor het eerst aan een Nederlands publiek.
Ik heb haar de laatste jaren goed leren kennen. Ze is een bescheiden, maar krachtige persoonlijkheid. Ze kan heerlijk koken, maar volgens haar is alle heerlijks slechts “basic Australian cooking”. Ze is nu al een tijd bezig met een nieuwe studie: ze wil het middenstandsdiploma halen. Ze wil niet financieel afhankelijk zijn van het OK-werk of subsidies en beurzen. Hoewel ze zich het Nederlands eigen heeft gemaakt praat ik graag in het Engels met haar en ik geloof, dat ook zij dat wel prettig vindt. Ze zorgt, als ik weg ben, voor mijn kat.

Jo McCambridge – the art of “acting basic”

Ik sta zo uitvoerig stil bij deze biografische gegevens omdat ze mijns inziens een heel directe sleutel vormen tot begrip van haar manier van werken en van haar werk. Werken gebeurt bij haar tussen de bedrijven van het ziekenhuis door, of wellicht moet ik zeggen dat het ziekenhuis tussen de bedrijven van het èchte werk doorgaat. Zo werkt McCambridge’s kunstenaarschap: niet vernikkelen in ouwe kouwe fabrieksgebouwen, wachtend op subsidies, beurzen of exposities – nee: zèlf de kost verdienen, en ondertussen … Lees Meer

Toine Horvers
Names, axial sections of the brain
25 oktober 1997 t/m 31 januari 1998

Toine Horvers: “Níet zingen! Niet zíngen!”

“Níet zingen! Niet zíngen!” riep Toine Horvers (Loon op Zand, 1947) een paar keer, toen hij en ik recentelijk bezig waren met de opnamen voor de installatie Names, axial sections of the brain die hij op mijn verzoek voor HET PLAFOND in de werkruimte van mijn woning maakte, en die op 25 oktober voor het eerst klinkt.
Verspreid over een kaal betonnen plafond hangen zeven kleine speakertjes, verbonden met zeven walkmen met endless tapes van één minuut lengte. Op ieder daarvan leest een stem de namen voor van anatomische onderdelen die opdoemen bij zeven axiale secties door de menselijke hersenen: doorsneden van boven naar beneden. De toonhoogte waarop de stem leest is hierop afgestemd: steeds één van de zeven tonen van het octaaf. De lijsten verschillen van lengte: daarom moeten sommige sneller gelezen worden en andere juist langzaam. Alle bandjes lopen continu: zo ontstaat een fijnmazig-gedifferentieerde wolk van stemklanken, waarin de zeven lagen door de hersenen in één vlak worden samengeperst. Deze klankwolk is zowel compact en dicht, als ook transparant: wie onder het plafond doorloopt kan ieder van de afzonderlijke bandjes onderscheiden ten opzichte van de zes andere.

Oorspronkelijk dacht Horvers op het plafond een serie tekeningen, van het soort dat hij al enige jaren maakt. Eigenlijk zou schrijveningen een betere benaming zijn voor Horvers’ werk op papier: beeld ontstaat door nauwgezet copiëren van eindeloze reeksen getallen uit tabellen van bijvoorbeeld Rijkswaterstaat of het KNMI, of van namen uit allerlei atlassen en plattegronden – zowel die van steden als die van het menselijk lichaam. Door op hetzelfde blad meerdere teken-lagen over elkaar heen te schrijven met potloden van wisselende hardheid ontstaan op basis van dit materiaal toch weer merkwaardig figuratieve uitbeeldingen van wat oorspronkelijk geabstraheerd was.

“Níet zingen! Niet zíngen!” – ruimte uit klank

Het “Níet zingen! Niet zíngen!” hoorde ik voor het eerst ruim tien jaar geleden, toen ik in Kassel tijdens de documenta 8 kennismaakte met Toine Horvers en zijn werk. Ik had gelezen dat … Lees Meer

 Hermelinde Hergenhahn & Edwin Zwakman
dubbelinstallatie
30 maart 1997

HET PLAFOND presenteert vanaf zondag 30 maart 1997 een dubbelinstallatie van Hermelinde Hergenhahn en Edwin Zwakman. Alhoewel deze twee werken separaat zijn ontstaan, worden ze hier op initiatief van de kunstenaars in elkaars verlengde getoond: de twee beelden gaan met elkaar een dialoog aan. Met dit project presenteert HET PLAFOND zich voor het eerst aan het publiek.

Hermelinde Hergenhahn

Op een 3,5 meter hoog plafond van onafgewerkt beton projecteert Hergenhahn (Neuwied/Rhein (BRD), 1960) videobeelden van een wateroppervlak, recht van boven gefilmd en dus zonder horizon. Stille beelden van een uur tonen het kabbelen en golven van het water onder invloed van stroming en wind; af en toe drijven blaadjes voorbij of zwemt een eend door het beeld. Het bewegende water vormt een stil beeld. De projectie draait het wateroppervlak, vanaf een brug gefilmd, tot boven het hoofd van de kijker; het oogt daardoor rustgevend en verontrustend tegelijk. Licht en lucht, weerspiegeld op het wateroppervlak, hervinden hun natuurlijke positie – golven worden wolken. Deze installatie evoceert het verdwenen water van de ter plekke gedempte haven; tegelijkertijd lijkt het starre beton waarop geprojecteerd wordt opnieuw vloeibaar te worden – het massieve plafond wordt als het ware opengebroken door een bijna barok luchtbeeld.

Edwin Zwakman

De installatie van Hergenhahn wordt getoond in samenhang met een beeld van Zwakman (Den Haag, 1969). Op een glaspui onder het plafond is een Hollands landschap zichtbaar: een paar rijtjes eensgezinswoningen staan in de luwte van een hoge dijk, waarboven een grijze lucht. Water is hier niet direct te zien, de dreiging ervan wel voelbaar. Het beeld, een transparante duratrans, is even ijl en immateriëel als de video-installatie van Hergenhahn.

Hergenhahn en Zwakman – landschap centraal

Ook in hun verdere werk staat, zowel bij Hergenhahn als ook bij Zwakman, verbeelding van het landschap centraal.
Hergenhahn schildert en tekent naar aanleiding van wandelingen en reizen door de natuur: Duitsland, Nederland, de Donau-delta, China. Zo ontstaan veelal abstracte, monochrome weefsels van strepen, vegen en vlekken. De beelden zijn altijd plat. Het vertekende landschap is als het ware een projectiescherm voor … Lees Meer