inkjet prints op kunststof doek,

afmetingen variabel

zaterdag 15 november: ‘Avond van Wim’

 

 

Kijken

Achter het glas van DE RUIT hangen kleurige lappen textiel, grootformaat: 180 x 120 centimeter. In rijen naast elkaar, en achter elkaar; soms dicht op elkaar, dan weer met tussenruimten.

Dun-doek: flinterdun en fragiel, als vitrage of libellenvleugels. Bijna transparant: je kijkt er dwars doorheen – vooral ‘s avonds wanneer binnen licht brandt. Ook overdag, buiten, kun je door de voorste rijen de achterste zien. Je moet steeds opnieuw focussen: kijk je naar de voorste lappen, af meer naar achteren? Je moet voorbij kijken aan alle reflecties op het glas.

Op die transparante dundoeken fotografische afbeeldingen van handen: allerlei houdingen en gebaren. Geen mensen – enkel handen. Enorm uitvergroot; soms zie je alleen nog beeldpixels. Veel kleur ook – dat maakt die handen bijna tastbaar. Gigantisch groot, haast verpletterend – maar toch vooral heel menselijk, intiem.

‘Flags’ noemt Wim Bosch zijn installatie hier. Vlaggen. Meestal hangen die buiten, in de wind. Wapperen, en flapperen: je kunt vlaggen ook horen, vooral als die wind meer is dan een briesje.

 

Hier, binnen niks daarvan. De flags van Wim Bosch hangen bijna stil. Enkel zacht deinen, wiegen, glooien, op bewegingen van zuchtjes lucht: de voordeur die opengaat, warmte van de zon of de radiator, iemand die binnen langsloopt.

Verstild beeld dus, tegelijk stevig en vol zeggingskracht. Handen – wat zeggen ze?

 

Wim Bosch

Wim Bosch. ‘Plaquette (cassette) nr. 2’, 2023

 

Wim Bosch (1961, Groningen) studeerde in 1989 af aan Academie Minerva– als schilder. In 1992 won hij de ‘Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst’.

Tegenwoordig is hij vooral bezig met fotografie als digitale kunst. Niet dat hij zelf foto’s maakt. Hij gebruikt bestaand beeld, bijvoorbeeld uit kranten, magazines of andere publicaties. Vaak met zorg gemaakt, soms slordig en afgeraffeld. Vaak zijn ze niet een lang leven beschoren, tenzij in je herinnering: het meisje tussen de deuren van een goederenwagon richting Dachau, Abbey Road, de man voor de tank in Beijing, de traan van Máxima, Lady Gaga tijdens een concert op een strand. Iconische … Lees Meer

 

neonbuizen / spanbanden,

afmetingen variabel

vrijdag 10 oktober: ‘Avond van Merijn’ (intercontinentaal)

 

 

 

Kijken

Strepen en spannende swirls neonlicht: sommige recht, andere sierlijk gekromd; allerlei kleuren: soms fel, dan weer ingetogen. Niet alleen, zoals bij DE RUIT gebruikelijk, parallel aan de glaspui; óók in de ruimte ervóór en daarachter, en boven je hoofd. Levendig, lichtvoetig en speels.

Veel méér opvallend dan de stroomsnoeren zijn de kleurige spanbanden waaraan die neonstrepen daadwerkelijk hangen. Die banden, zorgvuldig geknoopt, zijn niet enkel functioneel, als dragers van dat neon. Het zijn volwaardige beeldelementen, deel van de compositie.

Het immateriële licht, en de stevige spanbanden vormen samen een soort tekening. Meestal teken je op vlakke vellen papier – o wee als dat kreukelt of kromtrekt. Hier bij DE RUIT is een 3D, ruimtelijke tekening ontstaan.

Die spanbanden, en daarmee de neonlijnen, hangen niet zomaar lukraak door elkaar. Er was geen ontwerp, en dat kwam er ook niet. Tijdens het installeren heeft Merijn Haenen goed naar de ruimte gekeken, en daarin – letterlijk en figuurlijk – aanknopingspunten gezocht. Stevige plekken, waaraan die spanbanden zijn verankerd. En punten die het specifieke karakter van de locatie blootleggen, en definiëren.

 

Merijn Haenen

 

 

Merijn Haenen (1989, Beringe) studeerde in 2014 af aan de Willem de Kooning Academie – als grafisch ontwerper. Boeken en ander drukwerk, affiches en advertenties, logo’s en huisstijlen. Soms ook bewegwijzering en beursstands: dan krijg je ook te maken met de derde dimensie.

Tegenwoordig verlopen ontwerpprocessen digitaal – er komt nog nauwelijks handwerk aan te pas. Werken in opdracht, vanuit nauwkeurig geformuleerde uitgangspunten, strak opgestelde budgetten, en binnen strenge deadlines. Moeilijk om uit dat keurslijf te ontsnappen. Merijn is fan van grafisch ontwerper Karel Martens: hem lukte het een herkenbare, eigen stijl te ontwikkelen, collages uit heel divers beeldmateriaal.

Tijdens zijn studie kreeg Merijn het advies stage te lopen bij Florentijn Hofman – van de gigantische ‘Bospoldervos’ langs de Schiedamseweg. Ook na zijn afstuderen bleef Merijn in diens atelier werken.

Zo ontdekte hij naast opdrachtwerk – oa voor kokendwater-kranen: brood-op-de-plank! – langzaamaan ook autonoom te werken, ook in de 3D ruimte. … Lees Meer

de presentatie van Carine is verlengd tot zondag 24 augustus

kleurfolie op plexiglas, c. 250 x 350 cm

14 juni 22 augustus: Avond van Carine

met muziek van Nikos Charalambous

 

Carine Hooykaas – Compositie 761: kijken

Kleuren! Niets méér – geen mensen, geen huizen, geen landschap… Óók niets minder: heel veel kleuren – naast elkaar.

 

 

Niet eens zoveel verschillende tinten. Wél een paar honderd kleurige vlakjes plakfolie, op 36 stroken perspex.

Die hangen achter het raam, aan dunne nylondraadjes. Bij het minste zuchtje – de voordeur – of vlaagjes warmte – de zon – wiegelen ze zachtjes, en draaien om hun as. Bij zonlicht uitbundige schittering; ’s avonds subtiel glanzen.

 

 

Perspex is transparant, plakfolie translucent: je kijkt er zó doorheen. Het licht van zon en straatlantarens ook. Zo ontstaan subtiele kleurlijnen op de grijze vloer binnen. Die deinen mee met het perspex, én schuiven langzaam mee met de zon.

 

 

Je moet daarvoor wél met je neus op het glas. Anders zie je alleen perspex en plakfolie. Als je je ogen ietsje anders focust: je eigen spiegelbeeld en de grids van de gevels hiertegenover. Dat is meteen de enige ‘diepte’ in wat je ziet: er is geen hoofdvorm en restvorm, geen voorgrond en achtergrond. Alleen die kleuren.

 

 

Compositie 761 is speciaal voor DE RUIT gemaakt – vandaar ‘761’. En ‘compositie’: letterlijk ‘bij elkaar gezet’ – subtiel ritme van kleuren. Sommige lichter dan andere, koele en warmere tinten, langer of korter, hoger of lager, smal of breder, luider of zachter – bijna een partituur.

Carine Hooykaas: beeldend kunstenaar

 

 

Carine Hooykaas (1972, Rotterdam) studeerde aan de Willem de Kooning Academie. Ze begon met Grafiek. Docent Wout Berger adviseerde ook Fotografie te gaan ‘doen’; Wim Gijzen bracht haar naar de afdeling Schilderen. “Waardevol”, zegt Carine nu, “ik wrikte aan de schuttingen tussen wat toen aparte studierichtingen waren. Ik zocht juist veelzijdigheid.” Ook 3D ruimte boeit haar – van thuis meegekregen: vader Frans is architect.

Dat multidisciplinaire zie je terug in haar werk. Haar favoriete grafische techniek is aquatint. Anders dan het gedetailleerd-figuratieve van … Lees Meer

 

2 mei 2025: ‘Avond van Tonio’

website Tonio de Roover

Instagram: @tonioderoover

t/m 6 april 2025 is ook werk van Tonio de Roover

te zien bij Glad To See You, Drievriendenstraat 26

 

 

 

‘GO’: Tonio, go!

Kijken, goed kijken – zo beginnen deze introducties vaak. Tonio de Roover weet, nauwelijks een week voor de opening, nog niet wat hij zal laten zien….

Een eerste idee-schets: ‘iets’ op de glaspui. Foto’s van materialen die hij misschien gaat gebruiken. Bijvoorbeeld een groene, modderige fietshelm, die hij ooit vond langs de straat, daar achtergelaten door iemand met een ‘GO’-leenfiets.

Hij wist nog niet of hij die helm hier zou gaan gebruiken. Tonio: “Ik zal wel zien”. Go Tonio, go!

 

Tonio de Roover

Tonio de Roover (1973) studeerde in 1998 af aan de Willem de Kooning Academie –Interieurarchitectuur: meubels en design. Vanwege zijn belangstelling voor kleur ging hij ook schilderen, ook tijdens een stage in Parijs. Eenmaal afgestudeerd werd hij niet interieurarchitect, maar autonoom kunstenaar. Niet werken in opdracht, maar naar eigen idee.

Een grote verscheidenheid aan projecten. Soms objectmatig, binnen of buiten; traditionele ‘sculpturen’ kun je die nauwelijks noemen. Soms fragiele, zwevende constructies. Soms vrijstaande installaties die de ruimte eromheen opnieuw definiëren. Ook 2D werken, voor aan de wand – maar ‘schilderijen’ zijn het niet. Een veelzijdig, rijkgeschakeerd, moeilijk grijpbaar oeuvre. Heel verschillende materialen: de gebruikelijke, maar ook ‘non-artistieke’; heel verschillende verschijningsvormen; en heel verschillende technieken.

 

 

Gemeenschappelijke noemer voor alle projecten is Tonio’s belangstelling voor ruimtelijke aspecten – 3D: echo’s van zijn opleiding als interieurarchitect? Ook kleur speelt een belangrijke rol: meegenomen vanuit de afdeling Schilderen?

Als kunstenaar van veel markten thuis, noemt De Roover zich ook “manusje-van-alles”. Regelmatig klussen – al was het alleen maar voor extra inkomen.  Verbouwingen bijvoorbeeld: heel down-to-earth, werken met je handjes. “Als kunstenaar moet je ook een lekkend riool kunnen fixen.” Ook werkt hij parttime, als tentoonstellingsontwerper, in de Centrale Bibliotheek aan de Hoogstraat.

 

East Meets West

 

 

In de hal daar vind je Tonio’s ‘zwevende tapijten’. Je kunt erop zitten, liggen bijna. Kun je ze fauteuil noemen, … Lees Meer