The Alchemist’s Almanac to the Afterlife (2025)

6’; Super8/ 16mm, digitale versie

28 november-8 februari

 zaterdag 7 februari: Avond van Francien

 

 

The Alchemist’s Almanac to the Afterlife – stilte

Kouwe, grauwe wintermaanden…

Een zomers veldje met wuivende grashalmen, Parallel aan de beeldrand een donkere bosrand. Een bankje. Zo’n tien meter van je af. Vierkant beeld, symmetrie: balans.

Van links loopt een man het beeld binnen; hij gaat op het bankje zitten. Even later, ook van links, een vrouw; zij komt naast hem. Ze lijken wat te praten. Zij geeft hem iets: wat precies zie je niet; de camera zoomt niet in. Je blijft buitenstaander.

 

 

Daaroverheen glijden, langzaam, losse beelden, strak omkaderd: bloesemtakken, een schaduwrijk bomenlaantje, off-focus bloemen. Motieven die passen bij dit zonnige tafereel. Onwillekeurig gaan je ogen die volgen: iets van ‘beweging’.

Die inserts voegen zich niet in het perspectief. Ze passeren als over een glasplaat, tussen jou en de mensen op het bankje. Het beeldvierkant blijkt toch landscape format: je oog krijgt ruimte.

De man staat op en loopt naar rechts weg; de vrouw blijft achter. Even een jogger: vaart, vitaliteit. “Dat was niet gepland, opeens was hij er, terwijl ik daar zat.” Ze blijft nog een poos. Nieuwe inserts, rondom: zomerse vergezichten, bloemen, een briesje door de heg. Dan gaat het beeld op zwart – op een enkele bloem na.

Nauwelijks handeling, nauwelijks verhaal; geen beeldwisselingen, geen close-ups. Verstild, bijna een droom.

 

 

Francien van Everdingen

Francien van Everdingen (1969; Eethen) studeerde in Groningen en Tilburg: beeldhouwen; daarna de School of the Art Institute of Chicago: cinematografie. Film werd haar medium. Ze noemt zich ‘film-maker’: compacte films, vaak ultrakort.

‘Van Everdingen’; dat klonk, toen we elkaar langgeleden hier in Rotterdam voor het eerst ontmoetten, bekend: mijn geboortehuis was eigendom van haar familie. Meteen een band.

Ook om wíe ze ís. Nederlands Hervormd opgevoed, ging ze in 2012 over tot de Islam. Ze werkt, zegt ze, “tot glorie van God”, een lofzang op de Schepping. Naast haar kunstenaarschap startte ze Stichting Lezeren: Nederlands leren voor volwassen nieuwkomers, veelal Arabischtaligen.

Die cultuur komt … Lees Meer

 

 

inkjet prints op kunststof doek,

afmetingen variabel

NB: de presentatie is verlengd t/m vrijdag 21 november

 

 

Kijken

Achter het glas van DE RUIT hangen kleurige lappen textiel, grootformaat: 180 x 120 centimeter. In rijen naast elkaar, en achter elkaar; soms dicht op elkaar, dan weer met tussenruimten.

Dun-doek: flinterdun en fragiel, als vitrage of libellenvleugels. Bijna transparant: je kijkt er dwars doorheen – vooral ‘s avonds wanneer binnen licht brandt. Ook overdag, buiten, kun je door de voorste rijen de achterste zien. Je moet steeds opnieuw focussen: kijk je naar de voorste lappen, af meer naar achteren? Je moet voorbij kijken aan alle reflecties op het glas.

Op die transparante dundoeken fotografische afbeeldingen van handen: allerlei houdingen en gebaren. Geen mensen – enkel handen. Enorm uitvergroot; soms zie je alleen nog beeldpixels. Veel kleur ook – dat maakt die handen bijna tastbaar. Gigantisch groot, haast verpletterend – maar toch vooral heel menselijk, intiem.

‘Flags’ noemt Wim Bosch zijn installatie hier. Vlaggen. Meestal hangen die buiten, in de wind. Wapperen, en flapperen: je kunt vlaggen ook horen, vooral als die wind meer is dan een briesje.

 

Hier, binnen niks daarvan. De flags van Wim Bosch hangen bijna stil. Enkel zacht deinen, wiegen, glooien, op bewegingen van zuchtjes lucht: de voordeur die opengaat, warmte van de zon of de radiator, iemand die binnen langsloopt.

Verstild beeld dus, tegelijk stevig en vol zeggingskracht. Handen – wat zeggen ze?

 

Wim Bosch

Wim Bosch. ‘Plaquette (cassette) nr. 2’, 2023

 

Wim Bosch (1961, Groningen) studeerde in 1989 af aan Academie Minerva – als schilder. In 1992 won hij de ‘Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst’.

Tegenwoordig is hij vooral bezig met fotografie als digitale kunst. Niet dat hij zelf foto’s maakt. Hij gebruikt bestaand beeld, bijvoorbeeld uit kranten, magazines of andere publicaties. Vaak met zorg gemaakt, soms slordig en afgeraffeld. Vaak zijn ze niet een lang leven beschoren, tenzij in je herinnering: het meisje tussen de deuren van een goederenwagon richting Dachau, Abbey Road, de man voor de tank in Beijing, de traan van Máxima, Lady Gaga tijdens een concert … Lees Meer

 

neonbuizen / spanbanden,

afmetingen variabel

vrijdag 10 oktober: ‘Avond van Merijn’ (intercontinentaal)

 

 

 

Kijken

Strepen en spannende swirls neonlicht: sommige recht, andere sierlijk gekromd; allerlei kleuren: soms fel, dan weer ingetogen. Niet alleen, zoals bij DE RUIT gebruikelijk, parallel aan de glaspui; óók in de ruimte ervóór en daarachter, en boven je hoofd. Levendig, lichtvoetig en speels.

Veel méér opvallend dan de stroomsnoeren zijn de kleurige spanbanden waaraan die neonstrepen daadwerkelijk hangen. Die banden, zorgvuldig geknoopt, zijn niet enkel functioneel, als dragers van dat neon. Het zijn volwaardige beeldelementen, deel van de compositie.

Het immateriële licht, en de stevige spanbanden vormen samen een soort tekening. Meestal teken je op vlakke vellen papier – o wee als dat kreukelt of kromtrekt. Hier bij DE RUIT is een 3D, ruimtelijke tekening ontstaan.

Die spanbanden, en daarmee de neonlijnen, hangen niet zomaar lukraak door elkaar. Er was geen ontwerp, en dat kwam er ook niet. Tijdens het installeren heeft Merijn Haenen goed naar de ruimte gekeken, en daarin – letterlijk en figuurlijk – aanknopingspunten gezocht. Stevige plekken, waaraan die spanbanden zijn verankerd. En punten die het specifieke karakter van de locatie blootleggen, en definiëren.

 

Merijn Haenen

 

 

Merijn Haenen (1989, Beringe) studeerde in 2014 af aan de Willem de Kooning Academie – als grafisch ontwerper. Boeken en ander drukwerk, affiches en advertenties, logo’s en huisstijlen. Soms ook bewegwijzering en beursstands: dan krijg je ook te maken met de derde dimensie.

Tegenwoordig verlopen ontwerpprocessen digitaal – er komt nog nauwelijks handwerk aan te pas. Werken in opdracht, vanuit nauwkeurig geformuleerde uitgangspunten, strak opgestelde budgetten, en binnen strenge deadlines. Moeilijk om uit dat keurslijf te ontsnappen. Merijn is fan van grafisch ontwerper Karel Martens: hem lukte het een herkenbare, eigen stijl te ontwikkelen, collages uit heel divers beeldmateriaal.

Tijdens zijn studie kreeg Merijn het advies stage te lopen bij Florentijn Hofman – van de gigantische ‘Bospoldervos’ langs de Schiedamseweg. Ook na zijn afstuderen bleef Merijn in diens atelier werken.

Zo ontdekte hij naast opdrachtwerk – oa voor kokendwater-kranen: brood-op-de-plank! – langzaamaan ook autonoom te werken, ook in de 3D ruimte. … Lees Meer

de presentatie van Carine is verlengd tot zondag 24 augustus

kleurfolie op plexiglas, c. 250 x 350 cm

14 juni 22 augustus: Avond van Carine

met muziek van Nikos Charalambous

 

Carine Hooykaas – Compositie 761: kijken

Kleuren! Niets méér – geen mensen, geen huizen, geen landschap… Óók niets minder: heel veel kleuren – naast elkaar.

 

 

Niet eens zoveel verschillende tinten. Wél een paar honderd kleurige vlakjes plakfolie, op 36 stroken perspex.

Die hangen achter het raam, aan dunne nylondraadjes. Bij het minste zuchtje – de voordeur – of vlaagjes warmte – de zon – wiegelen ze zachtjes, en draaien om hun as. Bij zonlicht uitbundige schittering; ’s avonds subtiel glanzen.

 

 

Perspex is transparant, plakfolie translucent: je kijkt er zó doorheen. Het licht van zon en straatlantarens ook. Zo ontstaan subtiele kleurlijnen op de grijze vloer binnen. Die deinen mee met het perspex, én schuiven langzaam mee met de zon.

 

 

Je moet daarvoor wél met je neus op het glas. Anders zie je alleen perspex en plakfolie. Als je je ogen ietsje anders focust: je eigen spiegelbeeld en de grids van de gevels hiertegenover. Dat is meteen de enige ‘diepte’ in wat je ziet: er is geen hoofdvorm en restvorm, geen voorgrond en achtergrond. Alleen die kleuren.

 

 

Compositie 761 is speciaal voor DE RUIT gemaakt – vandaar ‘761’. En ‘compositie’: letterlijk ‘bij elkaar gezet’ – subtiel ritme van kleuren. Sommige lichter dan andere, koele en warmere tinten, langer of korter, hoger of lager, smal of breder, luider of zachter – bijna een partituur.

Carine Hooykaas: beeldend kunstenaar

 

 

Carine Hooykaas (1972, Rotterdam) studeerde aan de Willem de Kooning Academie. Ze begon met Grafiek. Docent Wout Berger adviseerde ook Fotografie te gaan ‘doen’; Wim Gijzen bracht haar naar de afdeling Schilderen. “Waardevol”, zegt Carine nu, “ik wrikte aan de schuttingen tussen wat toen aparte studierichtingen waren. Ik zocht juist veelzijdigheid.” Ook 3D ruimte boeit haar – van thuis meegekregen: vader Frans is architect.

Dat multidisciplinaire zie je terug in haar werk. Haar favoriete grafische techniek is aquatint. Anders dan het gedetailleerd-figuratieve van … Lees Meer