eerder bij DE RUIT – Pagina 2

video-compilatie; 7’11”

instagram: @janerichsen

Broodschieten

Een man schiet met een simpel-in-elkaar-gefrutselde katapult een brood af, op zichzelf. De eerste keer gaat het mis, het brood schiet zijn kop voorbij, de tweede keer is het raak! Absurd… De setting: een groezelig grasveldje naast een groot grijs vervallen gebouw. Nauwelijks vier seconden videobeeld, met bijbehorend omgevingsgeluid. That’s it.

Onbekend

Jan Erichsen. Waarschijnlijk onbekend in de Nederlandse kunstwereld, laat staan dat zijn werk hier te zien was in galeries of musea. Wél zou je zijn werk hebben kunnen bekijken via Instagram – daar staan honderden van dergelijke filmpjes (@janerichsen).

Zelf ontmoette ik hem voor het eerst afgelopen zomer, tijdens een kunstenaars-project in Noorwegen, 500 kilometer voorbij de Poolcirkel. Dat broodschieten fascineerde me: zó anders dan ‘normale’ kunst en kunstenaars. Daar en dan bedacht ik: perfect passend op DE RUIT. Vandaar deze presentatie ‘Northbound’ (naar het Noorden): een compilatie van 37 ultrakorte video’s, die Erichsen daar maakte; alles bij elkaar nauwelijks 7 minuten. Uitermate geschikt voor haastige voorbijgangers.

Simpel en direct

Ultrakort dus. Geen ingewikkelde verhalen of plots – enkel korte acties; geen acteurs, geen acteren – steeds enkel diezelfde man; geen kostbare camera’s , geen sweeping shots, sound of uitgekiende belichting – integendeel: gefixeerd beeld, rafelig geluid, en come sun come clouds als licht; geen betoverend-mooie interieurs, geen dure decorstukken, prachtige props of coole kostumering: er is geen stylist aan te pas gekomen – in die katapultvideo zie ik m’n eigen fiets tegen dat grijze gebouw; geen ellelange voorbereidingen, shootings of eindmontage, en geen torenhoge budgetten, laat staan budgetoverschrijdingen – alles simpel en low-tech. Toevallig zag ik Erichsen bezig met dat ‘broodschieten’, het miezerde – vandaar dat mijn fiets daar even stond.

“Is dat nou kunst?” zul je misschien vragen. Jan Erichsen vindt die vraag irrelevant: “ik maak dit als kunstenaar.” Punt.

Jan Erichsen

Jan Hakon Erichsen (1978) woont en werkt in Oslo/Noorwegen. Hij groeide op in een kunstzinnige familie: zijn grootvader heeft na zijn pensionering als docent 40 jaar geschilderd, zijn vader ingenieur, z’n moeder docent, een van zijn broers beeldend … Lees Meer

‘Adolescent’, 2021

olieverf op Brussels linnen; 223 x 173 cm

collectie kunstenaar

‘Zelfportret’, uit de serie ‘Broken Faces’, 2022

olieverf op Brussels linnen; c. 40 x 30 cm

bruikleen particuliere collectie, Rotterdam

Gigantische kop, een jongeman: ruim twee meter hoog, overweldigend. Helemaal monochroom: diverse tinten blauw. Niet zomaar een kop: Piet Rogie schilderde een van zijn zoons – heel intiem.

Nu hangt die jongen bij DE RUIT, bijna op straat. Frontaal, pal vóór je: oog-in-oog. Hij kijkt, het hoofd iets achterover, wat uit de hoogte, uitdagend, zelfverzekerd, zelfs een tikkie brutaal. Tegelijkertijd oogt hij rustig, zacht, timide, fragiel.

Dat komt, denk ik, niet alleen door de golvende, soms bijna transparante verfstreken, maar vooral door dat blauw. Stel je je dit portret voor in tinten rood…

Piet Rogie, schilder

Piet Rogie (1954), in Vlaanderen geboren, werd opgeleid als beeldend kunstenaar én als danser. In 1979 verhuisde hij naar Rotterdam. In 1989 startte hij een dansgezelschap: Piet Rogie & Company. Hij maakte furore als danser en choreograaf, in Nederland en internationaal.

Ook schilderde hij. Aanvankelijk in zijn kelder, maar sinds een jaar of 15 treedt hij ermee naar buiten. Hij begon met theedoek-achtige patronen; soms waren drukletters, of woorden uitgangspunt. Ook koppen: nu eens generieke ‘tronies’, dan weer portretten van ‘echte’ mensen.

Recentelijk, na een ernstig ongeluk, presenteerde Rogie de serie ‘Broken Faces’: karikaturale smoelen, in heftige kleuren. Eén daarvan monochroom blauw, meer getekend dan geschilderd, formaatje A3. Weer bijna karikatuur, maar onmiskenbaar een zelfportret. Onbarmhartig: zijn gezicht verwrongen en gekreukeld: “zó zag ik mezelf toen ik door de tram was geschept”… Het bescheiden formaat, dat blauw: hij oogt kleintjes, ingetogen. Om onder je arm te nemen en te koesteren. Meenemen – bij ‘Adolescent’ gaat dat niet: veel te groot! Piet en ik hebben uitgebreid gepraat.

Groot formaat

“M’n zoon heeft niet geposeerd. Uitgangspunt was een kiekje door een van zijn vrienden: ongedwongen en direct. Ik wilde een echt portret: niet alleen gelijkend, maar ook zijn karakter. Ik moest uitzoomen, en inzoomen. Waar ik tot dan tamelijk klein werkte, wilde ik nu … Lees Meer

acrylverf op diverse materialen, c. 350 x 350 x 40 cm.
Tot 11 juni 2023 24/7 te zien vanaf het trottoir
Vrijdag 26 mei, 20 uur: Avond met Inge Aanstoot

website van Inge Aanstoot

Inge Aanstoot kijkt naar het verleden van Rotterdam, via portretten van markante mensen van toen. Die fascineren haar. Ze brengt hen samen in een 3D kijkdoos vol verhalen met thema’s als immigratie, ‘Noord’ en ‘Zuid’, rijk en arm, rolmodellen en genderissues, oude gebouwen en nieuwe, bombardement en Wederopbouw.

Inge Aanstoot: Geschichten

Deze monumentale installatie van Inge Aanstoot heet ‘Geschichten’, ‘geschiedenissen’ – met een ‘n’. Meervoud dus: ‘de’ geschiedenis bestaat immers niet. Er is alleen ‘het verleden’ – en verschillende verhalen daarover. Geen daarvan het ‘ware’ verhaal. Het is maar hoe je terugkijkt, en vanuit welke invalshoek. Economen, waterbouwkundigen, of sociologen vertellen ieder eigen verhalen over Rotterdam; en wij, nu, vertellen waarschijnlijk heel andere verhalen over Rotterdam-in-de-20^e eeuw dan Rotterdammers in 2123 zullen doen. Geen van alle ‘het’ verhaal, maar allemaal even interessant.

Inge Aanstoot (Rotterdam, 1987) studeerde in 2009 af aan de Willem de Kooning Academie. Ze werkt vanuit haar fascinatie voor de tijd achter ons, voor plekken van toen, en voor mensen-toen-en-daar. Ze is ook geïnteresseerd in het perspectief van waaruit mensen-van-nu terugkijken. Bij DE RUIT vertelt ze – als kunstenaar – over Rotterdam: over leden van haar eigen familie, over de Maashaven, over de Veerhaven in het Scheepvaartkwartier, en over een café bij de toenmalige Wijnhaven.

Guus Vreeburg van DE RUIT is kunsthistoricus, met weer heel andere verhalen over dat café. Het zat in een sleets pand uit de 17^e eeuw, hoek Wijnstraat/Vischsteeg: ‘Café J.A. Castelijns-Mientjes’ heette het. Tijdens het bombardement in mei 1940 werd het verwoest. Sinds kort staat daar studentenhotel Our Domain, dat de oude Wijnstraat doormidden knipt. Die plek fascineerde hem, en hij begon concrete gegevens te verzamelen, ‘harde’ feiten, als basis voor zíjn verhalen; als wetenschapper, zo objectief mogelijk. Heel anders dan de associatieve aanpak van Inge Aanstoot. ‘Geschichten’ bij DE RUIT is een kijkdoos: haar kijk op het verleden.

Inge Aanstoot: kijkdoos voor op

… Lees Meer

Linnen garens in linnenbinding; c. 320 x 355 x 55 cm.
Tot 26 maart 24/7 te zien vanaf het trottoir
Vrijdag 24 maart, 20 uur: Avond met Theo Rooden

website van Theo Rooden

Theo Rooden. A Gauzy Gaze (2023)

Een van onze buren noemde het “Prachtig! Een van de mooiste installaties hier ooit!”
Sommigen vragen “Hangt hier nou tóch vitrage achter de ruiten?”
Een vriendin vindt het maar niks: zij wordt “stik onrustig van de rust van zijn werk.”

Theo Rooden kan níet anders: hij is als kunstenaar wever, en weven is recht! A Gauzy Gaze, noemde hij uiteindelijk deze installatie, speciaal voor DE RUIT. Een blurry blik, een vervagende kijk. Vitrage? Dat dus níet. Het is anders, meer autonoom.

Kijk maar

Theo Rooden ontwikkelde deze monumentale 3D installatie uit open geweven, transparante banen linnen, in subtiele kleuren. Die banen zijn twee-aan-twee kruiselings door elkaar geweven, tot vier textiele doosvormen. Die blijven individueel herkenbaar, maar vormen tegelijkertijd ook één groot driedimensionaal gebaar.

Dat bedekt een groot deel van de ruiten van DE RUIT, maar aan weerskanten blijft een strook onbedekt. Dat grote gebaar gedraagt zich heel anders dan vitrage zou doen. Vitrage voegt zich naar de maten van de kozijnen. Als je goed kijkt zie je dat, waar Rooden op een aantal punten wel degelijk rekening houdt met het stramien van de glaspui, hij ten opzichte daarvan toch autonoom blijft

Het weefsel zelf is fijnzinnig: dat zie je pas goed als je er met je neus tegenaan gaat staan – tot je je stoot tegen het glas. Allereerst valt de structuur op van de scheringdraden en die van de inslagen. Normaal is textiel geweven in grote dichtheid: T-shirts, dekbedhoezen, theedoeken. Hier is het raster veel grover: vier draden per centimeter. Schering- en inslagdraden zijn veelkleurig. De tinten van de diverse draden en banen en de patronen daarin zorgvuldig op elkaar afgestemd. Toch vloeien ze nergens samen, Alle beeldelementen blijven afzonderlijk zichtbaar – tenminste: als je zorgvuldig kijkt.

Waar draden en banen achter elkaar vallen treden kleurmengingen op. De kleurtonen worden intenser naar de ruggengraden in … Lees Meer