Astrid Moors. BlauwBosBad

mixed media; vogelgezang

31 januari t/m 9 maart 2025

zaterdag 8 maart: Avond van Astrid

Astrid Moors website / @astrid.moors

BlauwBosBad

Astrid Moors ontwikkelde speciaal voor DE RUIT een monumentale presentatie, over alle vijf glasvlakken: alles bij elkaar 16 vierkante meter! Dat mag ook wel: het werk heet BlauwBosBad – een bos dus. Of liever: een rij stammen, de takken afgezaagd, de bladerkronen net buiten beeld… Die stammen staan niet, zoals in een echt bos achter elkaar – maar vooral naast elkaar, strak in het gelid, parallel aan het glas: bijna een heg, bijna een hek.

Je kunt BlauwBosBad ook meer ‘abstract’ bekijken. Dan wordt het een compositie van verticalen, ritmisch op rij. Van links naar rechts – of van rechts naar links: afhankelijk vanuit welke richting je aan komt lopen. Alles van tevoren zorgvuldig uitgekiend. Astrid tekende op een van de wanden van haar atelier – een ouderwets schoollokaal – de pui van DE RUIT op ware grootte. Ze wilde rekening houden met de stevige zwarte sponningen van de vijf glasvlakken. Die zitten visueel vaak behoorlijk in de weg, maar nu zijn ze deel van het beeld. Dat geldt ook voor de reflecties van de hoge gebouwen aan de overkant van de straat.

Binnenkort worden hier nieuwe bomen geplant – helaas duren de werkzaamheden wat langer dan voorzien. Probeer te bedenken hoe de reflecties van die ‘buiten-bomen’, de schaduwen ervan, en de strepen zonlicht ertussendoor zouden meedoen in het beeld. Dan zou je kunnen lopen tussen de geschilderde stammen en de echte…

Met BlauwBosBad experimenteert schilder Astrid Moors met materialen. Ze schilderde met yoghurt direct op de glaspui, en met neonverf op losse ‘schilderijen’ van transparant folie. Die hangen als coulissen pal achter het glas. Zo ontstaat dieptewerking. Van achteren projecteert ze bewegend beeld – ook ‘bos’. Ook gebruikt ze blacklight: de bomen, overdag in tinten wit, lichten ‘s avonds blauw op. Het licht van de straatlantarens en passerende auto’s, en je eigen schaduw maken deel uit van het beeld. Dat zorgt voor beweging in het verstilde bos. BlauwBosBad ziet er … Lees Meer

Rotterdam, 26 januari 2025

Lieve Justine,

Hoe gaat het met je? Ik hoop dat je weer veilig thuis bent in Brisbane, ‘down under’. Willem en ik waren blij dat je tijdens je reis naar Europa drie weken bij ons thuis hebt gelogeerd, terwijl wij wegwaren naar Vuurland – ook een ‘down under’. Het voelde goed dat ons huis niet leeg en verlaten was.

Ik vind het jammer dat we elkaar niet persoonlijk hebben ontmoet: je arriveerde tien dagen nadat wij waren vertrokken, en bij onze terugkeer was jij alweer weg, je wilde “nog een paar dagen Parijs tussen”. We zijn elkaar net misgelopen….

We ‘ontmoetten’ elkaar alleen via Facetime: ochtend in Brisbane, avond in Rotterdam – of andersom? Deze digitale ontmoetingen gaven me een indruk van je bruisende persoonlijkheid: het kleine schermpje van mijn handy ontplofte bijna. “Dat moet wel een leuk mens zijn”, concludeerde ik, ” als gast in ons huis achter DE RUIT.”

Je wilde daar meteen alles over weten, dus legde ik het concept uit. Je besloot er ‘iets’ voor te maken. Op dat moment hadden noch jij, noch ik enig idee van wat het zou worden. Je hebt van je verblijf hier een korte artist residence gemaakt. Dat is waar het bij DE RUIT om gaat: een projectruimte voor kunstenaars, een experimentele speeltuin!

Terug thuis

Eenmaal op de stoep, totaal versuft en met een jetlag na onze topsy-turvy terugreis van Ushuaia via Buenos Aires naar Schiphol en Rotterdam, zagen we meteen wat je hier gemaakt had: niet te missen!

Natuurlijk had je ons al foto’s en video’s gestuurd – waar zouden we zijn zonder WhatsApp? Maar nú alles ‘live’ en ‘in het echie’ zien: dat was iets heel anders!

Een etalage?

Jij hebt van de glazen gevel van DE RUIT een etalage gemaakt. “Is dit hier tegenwoordig een modezaak?” vroeg een voorbijganger. En inderdaad: de nieuwste trend – ‘make do’.

Een fragiel kersttafelkleed, vol gouden sterren, omgetoverd tot een soort cape door in de delicate fleece stof grove gaten te knippen voor armen en nek. Een rekwisiet tijdens een van je performances … Lees Meer

Justine Williams. Making Do Rhymes with Poo

Mid December, 2024 till January 26, 2025

performances; display of props: mixed materials

Justine Willams: website / instagram

NL versie

Rotterdam, January 26, 2025

Dear Justine,

How are you? I hope that you’ve safely arrived back home to Brisbane, ‘down under’. Willem and me were happy that, during your trip to Europe, you’ve stayed at our home for three weeks, while we were away to Tierra del Fuego – a ‘down under’ as well. It felt good that our place wasn’t sitting empty and deserted.

I’m sorry that we didn’t meet face-to-face: you arrived 10 days after we’d left, and upon our return you had left, “to squeeze in a few days in Paris”. We just missed each other…

We only ‘met’ via Facetime: early morning in Brisbane, early evening in Rotterdam – or the other way around? Thses digital meets gave me an impression of your bristling personality: it almost exploded the tiny screen of my handy. “She must be a fun person”, I concluded, “to have as our guest behind DE RUIT.”

You immediately wanted to know all about it, so I explained its concept. I was happy that you wanted to create ‘something’ for it. At that moment neither you, nor I, had a clue of what it was going to be. You’ve turned your stay here into a short residency. That’s what DE RUIT is all about: an artist project space, an experimental playground!

Returning home

On our sidewalk, rather dazed and jetlagged after our topsy-turvy flight from Ushuaia via Buenos Aires to Rotterdam, we couldn’t avoid a first glimpse – and what a glimpse it was! – at what you’d been creating here.

Of course, you’d sent us some pictures and videos through WhatsApp – where would we be without it? But now seeing things ‘live’, and ‘in the real’: that was something completely different!

A shop window?

You turned DE RUIT’s all glass façade into a shopwindow – as the architects planned it some 30 years ago. “Is this now a … Lees Meer

Annegret Kellner – ‘Blank Blinking’ (2024)

‘Blank Blinking’ – kijken

Bladeren. Niet echte, zomergroen of herfstbruin, maar afgietsels ervan, in sneeuwwit siliconenrubber: kunstmatig dus. Niet natuurlijk verwelkt, geknakt en afgevallen. Ze blubberen over de randen van platen plexiglas, niet zelf daar neergedwarreld. De kunstenaar heeft ze zorgvuldig gevouwen en verbogen, gedrapeerd.

De platen plexiglas leunen, achterelkaar, ieder met eigenhellingshoek – tegen het glas van DE RUIT. Daartussen ontstaan bij ópvallend licht immateriële weefsels van glanslichten, transparante schaduwen en ijle reflecties – als webben om die bladvormen heen. Soms wiegelen die een beetje.

Die bladeren zijn heel sierlijk: hun symmetrische bouw, hun contouren, hun structuur, hun nerven. Hun oppervlak wulps en sensueel. Je wilt ze betasten, maar kunt er niet bij. Onaanraakbaar zijn ze, en ongenaakbaar. Blanco, puur. Het wilt straalt af op ons kijkers; soms verblindt het je.

Vandaar de titel ‘Blank Blinking’ – Engelstalig. Dubbelzinnig, en veelzeggend. Blanco, onbevangen. Met je ogen knipperen. Misschien: knipogen?

DE RUIT: etalage, vitrine, of glazen Sneeuwwitje-kist? Stellen die bladvormen zich tentoon, of proberen ze zich aan ons oog te onttrekken?

Annegret Kellner

De Duitse kunstenaar Annegret Kellner (1979, Karl-Marx-Stadt/Chemnitz) woont tegenwoordig in Amsterdam. Ze studeerde – onder andere fotografie – aan diverse academies in Duitsland en ver daarbuiten. Naast foto’s maakt ze ook 3D-installaties. Ze toont haar werk in Nederland, maar ook internationaal.

We ontmoetten elkaar in de zomer van 2022 in Dresden, tijdens het jaarlijkse kunstenaarsproject IPIHAN. Dat speelde zich af op een gigantische lege vlakte, net buiten het stadscentrum: een voormalig spooremplacement, waarnaast ooit ook een sanitairfabriek stond. Alles sinds jaren leeg en verlaten; er groeien nu bomen en struiken – bijvoorbeeld doornige Robinia. Daar ging Kellner aan de slag.

website Annegret Kellner

‘Cultuur’ en ‘natuur’

Ze begon in wat ooit de tuin was van de villa van de fabrieksdirecteur. Daarvan stond niks meer overeind, behalve een elegant, maar nu ruïneus tuinpaviljoen, en een paar hoge oude bomen, ook die overwoekerd door allerlei kruipplanten.

Van een paar bomen schuurde ze voorzichtig de onderste twee meter van de ruwe bast een beetje glad. De … Lees Meer