Kirstin Burckhardt & Nicole Wendel

Nicole Wendel en Kirstin Burckhardt

“Ieder van ons is een eigen ‘ik’, met ieder een eigen persoonlijkheid Maar in een vriendschap ben je samen, word je ‘wij’, ‘ons’: een nieuwe, derde entiteit. In hoeverre kun je als het ware samensmelten, in elkaar oplossen – zonder je individuele persoonlijkheid te verliezen? Daarover hebben we lange gesprekken gevoerd. Waar liggen de grenzen, de begrenzingen tussen ‘ik’ en ‘jij’, de verschillen tussen jou en mij, en in hoeverre kun je dat delen? Die vragen over aspecten van vriendschap stelden we elkaar op privé-niveau, maar ook als kunstenaars, de professionals die we óók zijn.”

“Wij zijn twee mensen die om elkaar geven, en zij is een van mijn allerbeste vrienden. Maar nee: wij zijn geen stel, onze vriendschap is niet romantisch van aard. We hebben ieder ons eigen huishouden, onze eigen vrienden. In een vriendschap stimuleer je elkaar, maar bied je ook tegenwicht; een kwestie van trekken en duwen, van elkaar begeleiden en begeleid worden. Hoe intiem en close kan vriendschap worden, en hoeveel afstand wil je bewaren? Is het mogelijk je meest persoonlijke, particuliere, subjectieve ervaringen te vertalen naar anderen? Daar gingen we onze gesprekken over.”

“Hoe konden we dat naar de buitenwereld toe aan de orde stellen, duidelijk maken? Waar we allebei ruime ervaring hebben als performance kunstenaar, en we dus werken met ons lijf als beeldend materiaal/medium besloten we die vragen te laten zien via een performance, met onze lijven. Dat was best eng: waar onze vriendschap niet erotisch van aard is ontkwamen we in die performance niet aan allerlei fysieke aspecten, heel intiem. Ik houd van haar lijf – waarheen zou dat ons leiden?”

“Het is de eerste keer dat we als kunstenaars zo close samenwerken, samen één ding maken. Wat is daarbij míjn inbreng, wát die van haar? Waar kan ik haar ruimte geven, waar zij mij? Kon ik altijd de ruimte nemen die ik nodig had? Krijg ik voldoende ruimte van haar? Hoe ver mag ik afstand nemen, hoe veel afstand heb ik nodig. Wat wil ik laten zien, prijsgeven, en hoeveel wil ik voor mezelf houden? Dat moesten we al doende ontdekken, steeds opnieuw uitproberen. Zo is die performance als het ware een experiment in de praktijk geworden van waar we het in onze gesprekken over hadden.”

“Je kunt zo’n performance boven op een fabriek dak natuurlijk voor jezelf houden, maar wij wilden wat ons zo bezig hield ook laten zien. En het dus tot een video maken. Natuurlijk hadden we onze eigen smartphone cameraatjes, maar daarmee kun je niet alles laten zien. We hadden dus een videograaf nodig – dat werd Max [Hilsamer; gv].”

“Waar die performance tot dan toe enkel over ons twee ging, tussen ons twee speelde, kwam hij er nu als derde bij. Dezelfde issues speelden, maar nu naar hem toe; ik en hij, zij en hij, en wij twee en hij. In hoeverre durfden we onszelf, ons beiden samen naar hem openstellen; wat durfden we niet, wat durfde zij wél en ik niet; wat wilden we persé niet? hoeveel ruimte lieten we hem, hoeveel ruimte stonden we hem toe, hoeveel ruimte nam hij zelf; wat was té intiem, té privé om te delen met hem en met zijn camera, en via hem met jou – een kijker wij enkel kennen als verre vriend? Het publiek van HAUNT in Berlijn – daarmee voelen we ons langzamerhand wel vertrouwd. Maar jullie publiek op het trottoir van DE RUIT – geen idee wie dat zijn… Die worden in zekere zin allemaal onderdeel van die performance over vriendschap en de grenzen daarvan en in hoeverre die grenzen star zijn of zouden kunnen oplossen.”