Rotterdam, 26 januari 2025
Lieve Justine,
Hoe gaat het met je? Ik hoop dat je weer veilig thuis bent in Brisbane, ‘down under’. Willem en ik waren blij dat je tijdens je reis naar Europa drie weken bij ons thuis hebt gelogeerd, terwijl wij wegwaren naar Vuurland – ook een ‘down under’. Het voelde goed dat ons huis niet leeg en verlaten was.
Ik vind het jammer dat we elkaar niet persoonlijk hebben ontmoet: je arriveerde tien dagen nadat wij waren vertrokken, en bij onze terugkeer was jij alweer weg, je wilde “nog een paar dagen Parijs tussen”. We zijn elkaar net misgelopen….
We ‘ontmoetten’ elkaar alleen via Facetime: ochtend in Brisbane, avond in Rotterdam – of andersom? Deze digitale ontmoetingen gaven me een indruk van je bruisende persoonlijkheid: het kleine schermpje van mijn handy ontplofte bijna. “Dat moet wel een leuk mens zijn”, concludeerde ik, ” als gast in ons huis achter DE RUIT.”
Je wilde daar meteen alles over weten, dus legde ik het concept uit. Je besloot er ‘iets’ voor te maken. Op dat moment hadden noch jij, noch ik enig idee van wat het zou worden. Je hebt van je verblijf hier een korte artist residence gemaakt. Dat is waar het bij DE RUIT om gaat: een projectruimte voor kunstenaars, een experimentele speeltuin!
Terug thuis
Eenmaal op de stoep, totaal versuft en met een jetlag na onze topsy-turvy terugreis van Ushuaia via Buenos Aires naar Schiphol en Rotterdam, zagen we meteen wat je hier gemaakt had: niet te missen!
Natuurlijk had je ons al foto’s en video’s gestuurd – waar zouden we zijn zonder WhatsApp? Maar nú alles ‘live’ en ‘in het echie’ zien: dat was iets heel anders!
Een etalage?
Jij hebt van de glazen gevel van DE RUIT een etalage gemaakt. “Is dit hier tegenwoordig een modezaak?” vroeg een voorbijganger. En inderdaad: de nieuwste trend – ‘make do’.
Een fragiel kersttafelkleed, vol gouden sterren, omgetoverd tot een soort cape door in de delicate fleece stof grove gaten te knippen voor armen en nek. Een rekwisiet tijdens een van je performances … Lees Meer
