nu bij DE RUIT – De Ruit

Annegret Kellner – ‘Blank Blinking’ (2024)

‘Blank Blinking’ – kijken

Bladeren. Niet echte, zomergroen of herfstbruin, maar afgietsels ervan, in sneeuwwit siliconenrubber: kunstmatig dus. Niet natuurlijk verwelkt, geknakt en afgevallen. Ze blubberen over de randen van platen plexiglas, niet zelf daar neergedwarreld. De kunstenaar heeft ze zorgvuldig gevouwen en verbogen, gedrapeerd.

De platen plexiglas leunen, achterelkaar, ieder met eigenhellingshoek – tegen het glas van DE RUIT. Daartussen ontstaan bij ópvallend licht immateriële weefsels van glanslichten, transparante schaduwen en ijle reflecties – als webben om die bladvormen heen. Soms wiegelen die een beetje.

Die bladeren zijn heel sierlijk: hun symmetrische bouw, hun contouren, hun structuur, hun nerven. Hun oppervlak wulps en sensueel. Je wilt ze betasten, maar kunt er niet bij. Onaanraakbaar zijn ze, en ongenaakbaar. Blanco, puur. Het wilt straalt af op ons kijkers; soms verblindt het je.

Vandaar de titel ‘Blank Blinking’ – Engelstalig. Dubbelzinnig, en veelzeggend. Blanco, onbevangen. Met je ogen knipperen. Misschien: knipogen?

DE RUIT: etalage, vitrine, of glazen Sneeuwwitje-kist? Stellen die bladvormen zich tentoon, of proberen ze zich aan ons oog te onttrekken?

Annegret Kellner

De Duitse kunstenaar Annegret Kellner (1979, Karl-Marx-Stadt/Chemnitz) woont tegenwoordig in Amsterdam. Ze studeerde – onder andere fotografie – aan diverse academies in Duitsland en ver daarbuiten. Naast foto’s maakt ze ook 3D-installaties. Ze toont haar werk in Nederland, maar ook internationaal.

We ontmoetten elkaar in de zomer van 2022 in Dresden, tijdens het jaarlijkse kunstenaarsproject IPIHAN. Dat speelde zich af op een gigantische lege vlakte, net buiten het stadscentrum: een voormalig spooremplacement, waarnaast ooit ook een sanitairfabriek stond. Alles sinds jaren leeg en verlaten; er groeien nu bomen en struiken – bijvoorbeeld doornige Robinia. Daar ging Kellner aan de slag.

website Annegret Kellner

‘Cultuur’ en ‘natuur’

Ze begon in wat ooit de tuin was van de villa van de fabrieksdirecteur. Daarvan stond niks meer overeind, behalve een elegant, maar nu ruïneus tuinpaviljoen, en een paar hoge oude bomen, ook die overwoekerd door allerlei kruipplanten.

Van een paar bomen schuurde ze voorzichtig de onderste twee meter van de ruwe bast een beetje glad. De … Lees Meer

Stang Gubbels – Wild plakken

De vrolijke, licht absurdistische wereld van Stang Gubbels: blije boeken-op-voetjes bij Donner, en overal in de stad stickers met Stang’s contouren-kop, pruilend of lachend. Ook het logo van DE RUIT komt uit zijn beeldscherm. Alles strak, stoer, recht-voor-de-raap, glashelder.

Stang Gubbels. Wild plakken

19 juli t/m 27 september 2024

26 september: ‘Avond van Stang’

Stang: Wild plakken

Bij DE RUIT laat Stang strakheid achterwege. Hij ging aan de slag met flarden gekleurd plakfolie – leftovers van opdrachtwerk. Die heeft hij, zonder vooropgezet ontwerp, spelenderwijs op het glas geplakt. ‘Schilderen-met-folie’, noemt hij het. Ik heb terwijl ik deze tekst schrijf – half juli – nog geen idee wat het wordt. Stang ook niet: hij zal, eenmaal bezig, wel zien… ‘wild plakken’ dus.

Folie-flarden met strakke contouren: afgesneden uit grote vellen. Waarschijnlijk golvend-rond, of toch hoekig en scherp? Transparant, of dekkend? Glanzend, of mat? Grote stukken, of ook kleinere? Naast elkaar, of juist over elkaar heen gestapeld? Een coherente compositie, of een die alle kanten uitwaaiert? Herkenbare motieven, of non-figuratief, abstract? Kijk maar!

Wild plakken: die titel stond meteen vast. Verwijzing naar Wild Plakken uit de 80’s (‘van de vorige eeuw’)? Jonge grafisch ontwerpers, die zich afzetten tegen het Modernisme van Wim Crouwel en collega’s van Total Design uit de 60’s en 70’s: minimalistisch en streng – het voetspoor van De Stijl.

Beatrix-postzegels, teksten op verkeersborden in schreefloze Helvetica-letters, bewegwijzering op Schiphol, strakke logo’s als die van NS, de RET, van HEMA en AH, en andere grote bedrijven. Serieus werk. Criteria waren visuele helderheid en snelle leesbaarheid: veel grids, geabstraheerde vorm, keurige kleuren, non-persoonlijk. Dick Bruna tekende Nijntje. ‘Klare lijn’, klare kleuren: heldere vormen: voor peuters begrijpelijk! Ook wat neutraal: is Nijn een hij, of zij?

Dáártegen zetten de wilde plakkers zich af: Post-Modernisme! Rafelige contouren, allerlei letterfonts, wervelende collages van foto’s en teksten over elkaar heen, schreeuwende kleuren. Nieuwe Weelde: het tijdschrift van de Rotterdamse ontwerpers van Hard Werken: echt ‘Rotterdams’. Schoppen tegen establishment, beuken op minimalisme. Visuele overdaad en lol; expressief: bijna vrije kunst! Je ziet … Lees Meer